DY POEZI –
dashura Mëmëdhé,
të dua dhe kështu si je!
po, kur të të shoh të lirë,
Do të të dua më mirë.
–
Qajni pyje, fusha, gurë,
qajni male me dëborë!
Shqipëria mbet e gjorë
dhe nukë sheh dritë kurrë:
një mjergull e keq’ e shkretë
e ka mbuluar përjetë!
–
Një gazep, një errësirë!
Vetëtit dhe gjëmon!
Rojmë me zëmër të ngrirë,
nga frika kurkush s’gëzon!
Njerëzit kurrë s’këndojnë
dhe bilbilatë vajtojnë!
–
Qiameti, shkretëtira!
Zogu vete zë folenë,
njeriu lë Mëmëdhenë
se mbretëron egërcira!
Për Shqipëri dëshërojmë
se në vënt të huaj rojmë.
–
Robërinë si duron,
o moj Shqipëri e mjerë?
Shpëtove vënde të tjerë,
vetë nën zgjedhë ron!
Shqipëtarë, bëni benë
të lëftoni për Atdhenë.
–
E dashura Mëmdhé,
të dua dhe kështu si je!
Po kur të të shoh të lirë,
do të të dua më mirë.
—–
2. BESA – BESË
–
Gjithë vëndetë gëzojnë,
ti Shqipëri pse pushon?
Gjithë njerëzit këndojnë,
ti Shqipëri pse rënkon?
–
Gjithë duan Lirinë
dhe pa të njeriu s’rron;
ti Shqiptar Shqipërinë
në zgjedhë si e duron?
–
Zgjohuni, o Shqiptarë,
erdhi dita për Liri!
Zini luftë me barbarë,
përpiqi për Shqipëri!
–
Të krishterë e myslimanë,
të tërë një sua kemi;
Gegë, Toskë, Dibranë,
gjithë Shqiprtarë jemi.
–
Mblidhuni të bëjmë benë,
të gjithë dorë për dorë:
të duam Mëmëdhenë
edhe malet me dëborë.
–
O malet e Shqipërisë,
që në Prevez’ e në Krojë,
egërsira e Azisë
ngjerë kur do t’u zotojë?
–
Që ditën që u shkeli
Robëria dhe ngjer sot
nukë bën më bar Dhëmbeli
dhe Tomori qan me lot!
–
Male me krye në qiell,
si duroni Robërinë?
Ju që shihni drit’ e diell,
pse s’ndrini dhe Shqipërinë?
–
Ku janë vaftet e parë
që kini dhënë yrnek?
Ku jini, o Shqiptarë,
pse s’dëgjonet një dyfer?
–
Apo humbi trimëria,
apo s’doni Mëmëdhenë?
A u shua Shqipëria,
që ka pjellë Skënderbenë?
–
Pse rini lidhur me lak?
Pse s’shpëtoni vëndë tuaj?
Apo s’u mbeti më gjak,
se e derthtë për të huaj?
–
Mirni pushkët duar
edhe bëni besë-besë:
Shqipëria do shpëtuar,
kokë Turku të mos mbesë!