GHUHA SHQIPE (Poezi) !

08
May
2025
Autor: Kol Marku

Vidio-teksti 3,5 min.
Lexoj teksitn IA
Lexim e degjim të këndshem !
_______
Në zanafillën e kohës,dhe në agun e parë,
kur toka ende s’quhej tokë,
dhe qielli s’kish filluar të ndriçonte,
u dëgjua një zë.
Jo klithmë, as pëshpëritje…
por një zë që ngjante me kujtesën e vetë Zotit.
Dhe ai zë foli shqip.

Kur drita s’kish zënë akoma emër,
një zë u çel në pafundësi…
Ky ishte tingulli,
dhe tingulli foli shqip.

Nëpër thellësitë e kohës,
kur gurët s’kishin emër
dhe lumenjtë rridhnin të pa pagëzuar,
ishte fjala shqipe ajo që i pagëzoi.

Ajo nuk ishte veçse një gjuhë.
Ishte frymëmarrja e universit,
që merrte trajtë fjale.
Ishte ndezja e mendjes njerëzore,

Fjala shqipe nuk është krijuar,
por është lindur me njeriun e parë.
që pa qiellin dhe pyeti veten:
“Kush jam?”

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Në çdo tingull të saj,
fle një epokë,
në çdo fjalë të saj,
rreh një zemër,
që s’pushon së kujtuari.

Ajo nuk u shpik,
ajo erdhi me rrufetë dhe yjet,
me hapat e parë,
mbi baltën e historisë.
Ajo është si një vetëtimë,
që ndan terrin në dysh.
Ajo s’ka lindur nga goja e popujve
ajo i lindi vetë ata.

Është një gjuhë,
që i ka folur lisave dhe yjeve,
Është një urë mes tokës dhe qiellit,
para se të mesohej nga njerëzit.,
është gjuhë që s’e tret,
as koha, as zhbërja.
Sepse ajo nuk i bindet vdekjes,
ajo është vetë amshimi.

Ajo u skalit në gur,
në krahet e shpendëvë të parë,
që s’dinë të rrahin krahët,
po nuk i dëgjoi shqip, mali.

Është gjuhë që i flet vetë natyrës,
dhe e kupton njësoj,
si nata ashtu dhe dita.

Ajo s’është veç një gjuhë,
por një kujtesë hyjnore,
e ngjizur në gjak e kockë,
një zë i parë që s’pranoi të heshtë,
kur u ndërtuan perandori mbi heshtjen.

Ajo është gjuhë që s’tregohet,
por përjetohet
si dridhma e shpirtit,
kur dëgjon nënën,
të të thërrasë për herë të parë.

Shqipja është drithërima e lashtësisë
në mishin e sotëm të Europës.
Ajo nuk vjen nga historia;
ajo është historia vetë.

Jo më e vjetra ngaqë u ruajt,
por më e ruajtura,
sepse është më e vjetra.

Është dridhërima hyjnore e lashtësisë,
e ngjizur në gjak, në dhe,
në erën që përkëdhel malet tona.

Zëri i saj endet në erën e luleve,
në ujin e burimeve,
në melodinë e cicerimes së zogjve
në heshtjen e gurëve që flasin vetëm shqip.

Kur gjuha e Perëndisë u fshi nga pllakat e orakuve
shqipja e ruajt në melodinë e këngës,
në ritmin e vallës,
në vajin e vdejkes ,
në gurin e pavdeksisë.

Ajo u bë vajë nuseje,
kushtrim lufte,
psherëtimë fëmijë,
lutje plaku në fund të jetes.

U bë flamur univesal kuq e zi,
me ngjyrën e shpirtit,
dhe sakrificen hynnorë të kombit.

Është zëri që rri në zemër,
kur njeriu nuk flet më,
është britma që çan qiejt,
kur të vdekurit kujtohen.

Në çdo fjalë shqipe,
fle një mal,
një lis,
një rrufe,
një ninullë e lashtë që përkund botën.

Dhe kur kontinentet lëvizën,
ajo mbeti-si shtylla e rrufesë në mes të stuhisë.

Kush e dëgjon, zgjohet.
Kush e kupton, dridhet.
Sepse shqipja nuk flet,
por kujton.

Shqipja nuk është gjuhë që përkthehet,
Ajo është gjuhë që zbulon.
Zbulon të shkuarën e njerëzimit,
kujtesën e fjalës së parë,
fisin e humbur të dritës.

Është më e vjetra,
jo se është ruajtur,
por se vetë ajo ruan çdo gjë.
Shqipja përjetohet.
Është zëri i fëmijës që thërret nënën

Është kujtesa që s’vdes.
Është hapi i parë i qytetërimit…
Dhe britma që s’u shua kurrë,
edhe kur të tjerët heshtën.

Ajo është gjuha,
që nuk pyet për kohë,
sepse është vetë koha,
që flet në të.

Dhe kur kontinentet u ndanë…
kur alfabetet u shkruan,
Shqipja mbeti,
si trungu i një lisi në mes të stuhisë.

Prandaj, kur flasim shqip,
nuk jemi vetëm shqiptarë:
Jemi bij të fjalës,
kujdestarë të së parës dritë,
zëri që nuk u zhduk dot,
as nga flakët,
as nga pushtimet,
as nga harresa.

Ndaj, kur shqipja flet,
nuk flet vetëm një popull.
Flet kujtesa e Europës,
flet rënkimi i Trojës,
flet shpirti i Dodonës.

Flet një e vërtetë që shumë duan ta harrojnë,
por që vazhdon të trokasë nëpër shekuj,
si një kambanë e me tinguj të pashuar.

Sepse gjuha shqipe është zëri që nuk vdiq kurrë.
Në një botë që vrapon drejt harresës,
shqipja qëndron si një orakull i lashtë
që flet pak, por thotë shumë.
______

07 Maj 2025

Shënim:
Redaksia, diplomacia. dk nuk e merr përgjegjësinë për pikëpamjet e autorit në shkrimin e botuar!
Respekt!

Kategoria:

Botuar: 08/05/2025

© 2016 - 2025 | DIPLOMACIA.dk