​
– Poemë –
Kohërat enden si të marra, kohërat pa maja;
Po lind dielli krejt terruar, mbretëron hataja!
Oh, sa vrer e baltë, derdhur drejt nurit Diell;
Vetëdija çakorduar, o sa nxin i mendjes qiell!
–
Sot, kërkohet drita shumë, ç’i zunë asaj pritë;
Guvash, shpellash pashpirtësie, zezënetët dalë!
S’duan Dielli, që të ndrijë, atë fort e kanë frikë;
Ndrin Dielli, ndrin, që përtej territ, jetë na falë!
–
Ç’kohëra erdhën, na çaprazitën, çapërpikën;
Flakën botës ia futën e, kurrë atë, s’ia fikën!
Turpit, qielli nxirë, sterrë ai, s’ngjan si qiell;
Të thërret jeta nëpër tym, të lyp, Ty, o Diell!
–
Lodhur shekulli nga marrëzia, më s’duron;
Hardallosur vitet, e kohëçmendura, harbon.
Tokës e, mbi re, dritën Tënde, lypim, Enver;
Cullak vlerash, shekull palavdia e, i pander!
–
Shpërtheu gjiriz i të keqes, dhenë mori;
Nga e kohëkalburës mitër, ligësia, doli.
Poll kuçedra, o sa buçebushtra, pispartira;
Njëra më e zezë se tjetra, tëra ndyrësira.
–
Tok marrja, ligësia, rrëzoi Nënën, tradhtia!
Mbi lavdi, flakëvdekja, të vritej shqiptaria.
Sa u hap siparvjetri, haptaz, krimi kërcënoi;
Shqipërisë, buçekopeja, varrin, ia tenderoi!
–
Sot, kapitalkuçedra, dhëmbët na ka ngulur;
Tonash rrënjëlashta, don, për të na shkulur!
Se ne, na ndriti Dielli e na fisnikëroi, dihet;
Ndrin zemërkombin dritë e Tij, dot s’fiket!
–
O hajvanë, të kohëhajvanës, drita s’vritet!
Sa më shumë Diellin rrëmoni, drita i rritet.
S’e vret ditën, i natës terr, i jep Dielli dritë;
Symbyllur, Bota s’rron, diellit, ajo çel sytë!
–
Sapo dritëbotën, e sulmojnë, zezëligat re;
Në horizontin jetësor, vegon, “Botë e Re”!
Në hone terri, na pa dielli, andej na nxori;
Qenë, “Botëreja” e, i yni Diell, bijë tetori!
–
Historia, dielloren “Botëre”, ç’e futi në gji;
Tonin Diell “Enver”, flamurit, ia dha, lavdi!
Njerëzimit, dritën ia falën, atë, diell ia bënë;
Prore, dy diej tetorësh, rron bota, vlerëzënë!
* * *
Përmbi shekuj, majamote, kreshtëkohëra;
Andej, rron e ndrit, diellori Enver Hoxha!
Është prore, dritë e Tij, jetë përmbi Tokë;
Asaj mendjedrite,rilind,“Botëreja”epokë!
–
Përpjetë, prore qiellit, shqipet fluturim;
Atje, mes rrufesh, qe me to,Vigani trim!
Si në legjenda, shove rrufe, prush zjarri;
Tënden porosi, ta jetësoi, Adem Jashari!
–
Që nga ditëlindja, në çdo ditë të jetës;
Ishte rrugë e Tij, ngjitja e të përpjetës.
Majakohëra pushtoi, i bëri ato flamur;
Se gjenial, bir i shqipes, qe kryeburrë!
–
Gjysmë shekulli kombi, shqip, frymoi;
Flamurkombin, biri i Atdheut, lartësoi!
Kurrë, ligështuar, Ai ngahera, fitimtar;
Mote e epope, krenare, me Të në ballë!
–
Si vullkani kur del prej dheu, magmëzjarr;
Falë tonit gjak, për hasmin, tokëjona, varr!
Kryetrimi, i mundi shekujt terr, solli dritën;
Theu kuçedrat, kujt mbi dhѐ, s’ia pat frikën!
–
Qe rrugë e Tij, rrugë nderi, mbuluar lavdie;
Lum kombi që i priu, e pat diell, atdhetarie!
Veç përpara marshoi trimi, majash shndriti;
Dritëmendja e Tij, motesh tej, terrin vërviti!
–
Shekujt, turpëruar para Tij, në gjunj i ranë;
Se mbi të Tijin truallkomb, bënë ata, hatanë!
Gjeniu, mundi ferrshekujt, soll lavdiepokën;
I ndezi ëndrrat njerëzore, trusi kuçedërbotën!
* * *
Skërmitet sot kuçedra, Globin, e kërcënon;
Se sot, anijes njerëzore, kapiteni i mungon.
Botën, e shkreton flakëlufta, ndezur ligësia;
S’njiheh arsyeja,gjallon e liga,vdes mirësia!
–
Yllhumbur sot kombi, zënë resh, Ylli Polar;
Katrahurë politika, garon, të pjellë tradhtarë.
Njëri, hasmin vëlla e, tjetrin, kjo, e trishton;
I madhi shqeu portat, i vogli “miq” sprovon.
* * *
Sot tradhtia, don “shtet” fetar, në tonit shtet;
Parë,as dëgjuar kjo, e vuri kombin në siklet!
Don tradhtia “jonë”, të shitet si qendër bote;
E, halabaktradhtari don, t’na vrasë, në mohe!
–
Dy, “vëllezër” hasmi, këtu duan, veç batërdi;
Urdhër, turr e vrap, shpejt krijo, shtet bektashi!
S’pyetin,halabakët tradhtarë, ferrën Shqipërisë;
Dhe OKB-ja, hapur, surratin, ia njohu tradhtisë!
–
Sot, kaposh gjatoshi politik, i pafytyrë e, i pasua;
Nuk pyet për Kushtetutë, hedh atdhenë në përrua!
As gjithë tradhtarët para tij, dëm si ky nuk sollën;
Don aventurieri, Shqipërisë, t’ia heqë, aureolën!
–
Ah , Enver, ky rrangall, na i ngriu stinët me acar;
Kurrsesi, faqeziu, s’e don “Bashkimin Kombëtar”!
Prore, në krah të “vëlla” serbit, politikë, bën pisi!
Ktheu Atdheun, bazë të huajsh, mëvetësinë shiti!
–
Duhet mirë, bërë hesapet, s’fal shqiptari për atdhe;
Shpërthen, flakëzemra e tokës, hakmerret si rrufe!
Nga varri ngrihen të rënët, se të gjallët i degdisi;
Ah, Enver, të ishe Ti, sa vlen, ia tregoje këtij pisi!
–
Desh t’ia falë shkaut, Mitrovicën e Isë Boletinit;
S’don tradhtia kurrsesi, të rihapet, “Ura e Ibrit”!
Don tradhtari “zajednicat”, për serbë, në Kosovë;
E,“Të hapurin Ballkan”,që Ti atë,e pate ngordh’!
–
Lidhur shtet e krim, pushtet e qeveri, nën hetim;
Mbledh banditi pa hesap para, populli në mjerim!
Tërë ata që bënë Shqipërinë, i vret, i tij përçmim;
Majm krimin edhe vetën, botës hori, i jep mësim!
–
Enver, desh tradhtia, Jugun, t’ia falë Greqisë;
Se dy, të majme “llokma”, ajo, ia fali Italisë!
Don, copa-copa, ta shesë dhenë e shqiptarisë;
Don, sot ajo, dritën, t’ia shuaj, Epokëlavdisë!
–
Të thonë “diktator”, Enver, se s’e shite Atdhenë;
Kryetradhtari e “babamyhubi”, bënë gurgulѐnë!
Shastisën dhe llojin e vet, nga u erdh ky mësim;
Serbo-akademikja ide, katran, “nismën” e nxin!
–
Ah, sa do të doja, këto që të tregova, o Enver;
Të mos kishin ngjarë, por tradhtia vrau çdo vlerë.
Kryeepokë lavdimadhja, prore horizontesh ndrin;
E saj dritë, do lind “Botërenë”, shfaros tradhtinë!
–
Thërret Kombi, po pisket, “Duam Bashkim!”
Si të jenë, “hutu” e “zulu”, luajnë me kombin!
Ah, Evropë kurvëlesha, kurrë s’na u hoq qafe;
Tonin hasm e lëpin, ne, mbi barrë, na vë rraqe!
* * *
Ah, o Dielli ynë Enver, na e ndynë lavdinë;
Vlerat na i përdhosën e, shpirtin na e nxinë!
Ti, mësuar s’na pate, kurriz të ulim, as krye;
Bathët, po tregojnë, se Bashkimi, keq u thye!
–
S’e duan pistradhtarët, “Bashkimin Kombëtar”;
Qysh, kombi i duron, është ai, i vetes zotdalë!
Pesë e gjysmë dekada, andej, këndej, në pushtet;
Vodhën dogjën, vranë, prenë, shtetin bënë ibret!
–
Ç’u pompon zemra, ç’u rrjedh ndër damarë;
Krisur tepelekut, thua s’janë, e kombit farë?!
Nxori në krye tollovia, fundkalburin pisllum;
Bre, sa shumë trashur, s’u këput, ky zollum!
* * *
Ballas dy sistemet, dita na ndriti, nata vërbon;
Majash ngjitëm atdhenë,sot gremisje, fati jonë!
Dje, katër milionë bashkuar, sot dy, të përçarë;
Ah, Enver, mungesës sate, s’qeshëm,veç qamë!
–
S’di hallet tona nga ti zë, s’di si, t’i numëroj;
Dhe “Lugjet e Verdha”,tyre nxirë, turpëruar!
S’ka dheu njësi mase, zezëbëmat t’ua peshojë;
S’ka lavdi,veshëligë këmishëzinjsh,modeluar!
–
S’e di, si durojmë, o Enver, as ç’na ndodhi;
Thua, kuçedra, tërë botëhajvanën, këtu solli?!
Na bëre njerëz vlerash, sot s’dimë se ç’jemi;
Yllo, na bëre kryelartë, sot vlerat bjerrë kemi!
–
Shqyen dyer, porta e dritare, derri, dosa hynë;
Ç’ka patëm “Top Secret”, me zell ua treguan.
E një pjesë “turistë”, me mision, detyra kryen;
Të madhërishmin atdhe, Enver, e shpartalluan!
–
Se nuk je Ti, o Kryetrim, na poshtëron tradhtia;
Se s’je Ti, o Kryestrateg, na mungon strategjia.
Se s’të kemi më “Zot” shtëpie, hasmi na tollovit;
Sa ishe Ti, Enver, tek thana, hasmit, i vure pritë!
–
Pandehin, cubat politik tradhtarë, se diç janë;
Qesh me ta bota, se politika, një me tallavanë.
Ah, o Diell, edhe netët turpërohen, tyre nxirë;
Fort mirë e di, në gjij kuçedre, helm kanë pirë!
–
As kur ishim në fund humnere, vlera s’humbem;
Se na pushtuan, s’u dorëzuam, të keqen mundëm!
Me Ty Enver, krah me Diellin, sa lart u ngjitem;
Pa Ty, Legjendar, honesh, tradhtarët na vërviten!
–
Mëmëdhenë, log zanazh kthyen, qe kala vigane;
Zhduken shkolla, spitale, uzina, i bënë mejhane.
Kafenenë, sot studenti “auditor”, aty diplomë blen;
As spitalet s’japin ilaçe, me lekë, vdekjen blejmë!
–
S’din politika, të majmet rroga, si t’i shpenzojë;
Vret mjerimi, varfëria, mushka, ku do na çojë?!
Se Enver burrështetasi, mbolli, drejtësi, barazi;
Se kombi gati qe, nga e vetja jetë, t’i falte Atij!
–
Ç’të të them Ty, o Gjeni i kombit, më parë;
Sot analfabetët aktivë, shtetkapës ustallarë?!
Veç një gjë mësuan mirë, si të tejpasurohen;
E nga ligji, drejtësia, kurrë të mos gjykohen!
–
Këtë, koha quan: zgjuarësi, trimëri, shkathtësi;
Me të tillë, “boss” krimi, politika, në ortakëri!
Dita-ditës në mjerim, njeriu, shtrëngon rripin;
Gjallon i mjeri, se dot s’vdes, ia hanë shpirtin!
–
S’i qahesh dot xhelatit, të zë ngusht, në fyt lakun;
Sot skllavëria, epidemi, shtydhemi, na pinë gjakun.
Në dorë “sheikbossësh”, i fakirnjeriut fat, mbahet;
Me të tëra ujërat e tokës,e krimit dorëzezë, s’lahet!
–
Ah, Enver, në zemër t’kemi, n’ballë do të donim;
Të ishe mes nesh, Enver, këso çorbe s’provonim!
Atdhe, Ti, Liri, i jetës trinom, në këmbë na mban;
Ngjizur ju, krejt natyrshëm, t’iu çajë s’ka vullkan!
* * *
Jemi racë e parë, në këto troje të lashta;
Kur shpatat i thyem, në të hasmit rrashta;
Ne serish, me brinjët tona, bëmë shpata;
Në ecje mbijetuam, ajo ecje, më e gjata.
–
Kështu, o Gjeni, na mësove, urtësi e dituri;
Asaj epokës Tënde, kjo Botë, na e pat zili!
Lart, Flamuri ynë valëvitej, se e mbaje Ti;
Valëvitjesh, t’atij Flamuri, shpalosej lavdi!
–
Se ndrinte qielli yjesh dhe, qeshte Dielli;
I tretej dimri jetës, çelte ajo, si lule prilli;
Se Ti me ne, gju më gju, ndër kuvendime.
Ëndërrmirat na i zgjove, ato, të jetës agime!
–
Sa shumë dua të të them, o Enver, o atdhetar!
S’dua, me mua, fjalët të vdesin, dritë, pa parë.
U plak mungesa Jote, rilind tani, si Feniksi;
Kapluar botën nata, kudo vdekja, jetën sfiliti!
–
Sot kuçedra, keq tërbuar, njerëzimit, lëshuar;
S’ka bota sot, trim si Ty, asaj t’ia vë përballë!
Jeta sot, saj trysnuar, mjerë njerëzimi, vërbuar;
Rilind,Ti, na u fal, dritë mendjes, zemrës zjarr!
–
Në sofër, i miri njeri, ndan bukën, fisnikërinë;
Tavolinash, pushtet e krim, shqyejnë Shqipërinë!
Ku e ku, e Enverit majakohë, yni Diell, na ndriti;
E, ky ferr kohëzeze, terrhonesh ç’na palaviti!
–
Sa e gjatë natëzeza, pa Ty, s’shohim me sy;
Na tjetërsoi, na thau ndjenjat, s’dimë ç’jemi!
Cullak, na la vlerash, shesim veç lakuriqësi;
Shajmë, rrënjëvlerën tonë, s’dimë ku vemi!
* * *
Thonë sot, Enver, se lind Dielli në Perëndim;
S’thonë pse Lindja, një rend më lart, njerëzim!
Kalbet në shëjtni të vjetër, rendplakuri harrim;
Tij,vuan njerëzimi, lyp “Botërenë”,si shpëtim!
–
Natyrëdialektikën, mendjemykura s’e ndryshon;
Rend ajo për nga zhvillimi, dritideja e furnizon.
Botëkalbura “demokratike”, plagësh sot lëgon;
Ndaj, dhe botën, në kasaphanë, me vrap e çon!
–
Servilët tanë, debilë klasi, “miss” tradhtarë;
Për huri, i lidh kleri, veç pëllasin si gomar.
Na turpëruan racën, Enver, tokës i rëndojnë;
Se, mutacione janë, si dreqin, s’e kuptojnë?!
–
Japin Shqipërinë, si t’ua kishte lënë babai;
Përzunë shqiptarët atdhut, bekohet i huaji!
Huliganët oligarkë, çnjerëzorët, kriminelë;
Assesi ligji s’i kap, pushtetin, kanë, bedel!
–
“Diell” i Perëndimit, na i bëri ditët si netë;
S’orientohet dot njeriu, natë e ditë, ai fjetë!
E kur gjumi ngrihet fatziu, zë vrap, arratinë;
Se pushteti, “gogol”, ç’ia bëri Shqipërinë!
–
Ftojnë të huajt, refugjatë:- Blini këtu pasuri!
Harrojnë se, e shqiptarit, është kjo Shqipëri!
A, s’na e soll politikëdebilja, në vathë, ujkun?
Lavdinë, sollëm dikur, sollën sot këta, turpin.
–
Njohëm plot tradhtarë, por të sotmit, të paparë!
Sot, popullmjeri në mjerim e ata, pashallarë!
Të ishe, Enver, në gjiriz halѐsh, ua bëje gropën;
Ta shpëtoje kombin Tënd, s’do e pyesje Botën!
–
Kokëzënë, këta, me derë, veç e luajnë bishtin;
Shitën dinjitetin, s’janë të zotët ta luajnë gishtin!
Popullziu në pikë të hallit, sot në rol të hamallit;
Ditë-netë, rënkon Atdheu, shqyhet prej çakallit!
–
Heu, Enver, ç’na gjet pa Ty, nuk tregohet;
I gjalli, si i vdekur, i vdekuri, brof të çohet!
Historia shpesh na theu, por ne, shpirtzjarr;
Bëmë, epope lavdie, ky soj, s’na ka ngjarë!
–
Kapur për hunde, na ka kuçedra, ah ç’turpërim!
Qyshse tradhtia na rrëzoi, ditë nuk pa vendi im!
Të ngriheshe sot, Enver, kokën, do zije me dorë;
Duhet një “Nuremberg”, tradhtia, duhet ngordh’!
–
Sot, dita, ditës s’i gëzohet, njohin frutin “ligësi”;
Kërcet pushka ndër njerëz, thua se bëhet gjueti!
Vret fëmia prindin, prindi fëminë, fund njerëzor;
Në mes të ditës e njerëzve, “luhen” skena horror!
–
I shohin dhe “aleatët”, fërkojnë duart, s’bëzajnë;
E shteti, turistë numëron, t’ua kullufitë paranë!
Zvarrë jetën, heq populli me zor, mbetur jetim;
Kemi, më të begatin vend e, jetojmë në mjerim!
–
Vetmuar, braktisur pleqtë, gjallojnë, se s’vdesin;
S’lindin nënat fëmijë, se me gji, ua japin stresin.
Plaket kobshëm kombi im, më i riu qe në Evropë;
Pjell kuçedra, frikë, vetmi, ta zbrazë tonën tokë!
–
Gëlonte jeta, Atdheu, cep më cep, kohës Tënde;
Jetë, dritë, dashuri, falje, Enver, prej satës zemre!
Ngjan sot atdheu si fantazmë, ngjall frikë e tmerr;
S’ka besë, as fjalë burri, vret i ligu, pa pikë qeder!
–
Gjakësi e, i pësuari, me armë, në një llogore;
Ruanin lirinë, njëri-tjetrin, kohës madhore.
Se pate bërë shtet për popull, koha e tregoi;
Kur shkopinjtë nën rrota vunë, ligji veproi!
–
Fjalë burri, pate Enver, me to s’bëhej shaka;
Se fjalës Tënde, o burrë, efektin, bota ia pa.
Demaskove, shpartallove, Ti, dy perandori;
E, të tretës i the, të të shihte, veç me dylbi!
–
Atë që bëre, o trim, në Moskë, mu në Kremlin;
Ende bota s’njeht të dytë, të të ngjasojë, o trim!
Himalajemadhen, mundet, një tërmet e rrafshon;
Ty, Everest i njerëzimit, s’ka tërmet që të rrëzon!
–
Kohërat shkojnë, vijnë, Ty, ato, të referohen;
E njohe Dialektikën, Historinë, the të vërtetën.
Sado ari, mbuluar pleh e baltë, prore, ngel i larë;
S’njeh bota masë vlere, të të çmojë, o Legjendar!
* * *
Jotja madhështi e pamatshme, hienat, sot tërbon;
Jotja jetë e vepër, shëmbull, tonit Komb frymon!
Ti, nuk vdiqe, o Hero, nëpër zemra u shpërndave;
Mes nesh, sa qe në jetë, të keqes, rrenjët ia thave!
–
Ia hape qiellin Diellit, të na falte, dritë e jetë;
Prore mendjen na e ndriçove, se ishe Diell vet!
Ndaj, drita Jote, mendjeje s’na shuhet, na ndrin;
Shohim dritës Tënde, përtej territ, ardhmërinë!
–
Na mblodhe, si baba e, na ule në sofrën e dijes;
Na dhe dorën, ne Ty, besën, tok, bijtë e shqipes!
Na fale mendjen, ta falëm zemrën, maja ngjitem;
O sa lart, majamotesh, me Ty botën, ne çuditem!
–
Me Ty Enver, mburret, historia, bëre Epokë;
Shove dallgë, suferina, tëra, i hodhe në gropë.
Ngrite grushtin lart, o vigan, e godite ligësinë;
S’u tute, s’u tërhoqe, pate yll drite, shqiptarinë!
–
Shekujt lart, do ta ngrenë, Tëndën Lavdiepokë;
S’qe e zakonshme ajo, qe mrekullia mbi Tokë!
Asaj, ata, do t’i falen e, para saj do të përkulen;
Frymon lavdiepoka, “Botëresë”, ia hap udhën!
–
Se, vdekje s’ke, o Enver, këtë koha e vërtetoi;
Se ende rron, flet me ne, si atëherë, na mëson.
Në zemër dhe në Flamur, Ty të kemi Ylldritë;
Sa të rrojë shqiptaria, yni dhѐ, Yti yll shndrit!
–
Përjetësisht, shqiptaria, Ty, mirënjohje të falë;
Se djalë, ajo të pat, lum shqipja, të pat në ballë.
Zemra, kurrë nuk shteron, Tuat këgë si flamur;
Sa jeta, kombi rron, në tijat këngë Ti, o burrë!
–
I kombit qiellmendje, kthjelltësi, si drita Jote;
Lum Atdheu, të pat Ty, lum ai, të mban në gji!
Lum Lavdia, të mbuloi, lum historiepoka Jote;
Lum njerëzimi që t’adhuroi, vlerat, t’i çmoi Ty!
–
S’të harron atdhetaria, qe për Ty, balsam shpirti;
S’të harrojnë të rënët e nderit, si Ty, lavdia i rriti.
Frymon shqiptarisht Atdhekombi, nuk vdes kurrë;
Prore, me Ty në zemër, o Enver, të kanë Flamur!
–
Po, po! Për Enver Hoxhën, kënga, motesh jehon;
Ajo këngëmadhe, kushtrim Bashkimi , na zgjon!
Tonash vendlashta, tundet majakënga, n’djep të saj;
Merr shqipja fluturim, me t’Enverit këngë, retë çan!
–
S’vdes jo, lavdia, nderi, se brenda tyre, Enveri;
Rrojnë, Dielli, Hëna dhe, shqiptarie, vritet terri!
Shekujt, flamur drite i kanë, me to përjetësohen;
Vijnë kohërejat, nga i tyre pjalm, ato jetësohen!
–
Ah Enver, s’mblidhet dot e imja muzë, ajo det;
Atij detshpirti dallgënor, imja muzë, me Ty felt.
E di se s’ka muzë, brenda të të zërë, o kryemal;
Ndaj, detmuzën time, o Luan, Ty, ta paça falë!
–
Veç Ti ua mbyt, tallazmoteve, shpirtligësitë;
Veç Ti, o kapedan, i nxjerr në bigje, mirësitë.
Veç shpata Jote, Legjendar, epokat, qartë ndan;
Veç Ti, o Dritënor, ëndrrat ndezur, na i mban!
–
Se lind mendimi, rron arsyeja, Ti ato i ushqen;
Veç para marshove, pas kthyer, koha s’të gjën!
Baba, kombi të ka, bëre për të, sa askush tjetër;
Na ngjite mbi maja drite, e le pas botën e vjetër!
–
Rron, more, legjendari, s’e zë koha, s’e tret varri,
Zëri Yt, pëshë na çon, yni Ti, medaljon atdhetari.
Pa emrin Tënd, vyshket historia, dhunohet lavdia;
Pa Ty atje, bën kërdinë ligësia, vritet shqiptaria!
–
Jo, nuk shteron zemra, ajo për Ty, kurrë s’ndalon;
Horizontesh shpirtnjerëzore, këngë e saj, fisnikëron.
Rron natyra e, brenda saj, kombi im, je aty, o trim;
Nga yllësia, drita Jote, i jep jetë e mirësi kombit tim!
–
Sa i thërras vargjet çdo përvjetor, si kurorë thuren;
Ju, njëqind e gjashtëmbëdhjetë e, Liria, tetëdhjetë;
Në libërmadhin e rrugëlavdisë, porsi diej rrezear;
Prore, për botën e trazuar, juaja rrugë nderi, fanar!
–
Njëqind e gjashtëmbëdhjetë vite, ato, yje drite!
Shtohen yjet Tua,Enver, me to në gjoks,Yti atdhe!
Hyre, o kreshnik, në legjenda, legjendar si Promete;
Se, Ti ishe, o Vigan, Skëndërbe, i “Epokës se Re”!
–
N’Flamur të Kombit, Ti yll mbi shqipe, ç’krenari;
Prore fitimtar, do valëvitësh, qielldritës Shqipëri!
Frymon kënga Jote, ku shqip frymon, atdhetaria;
I Enver Hoxhës, më madhi obelisk – Shqiptaria!
–
Pëmbi re, majashekujsh, dritë e “Botës së Re”;
Ndrin, Jotja mendjerreze, diellorja përmbi dhѐ!
Ti, syri epokal dritënor, biri më lavdirëndë;
Frymon fryma Jote, ajo zemrash shtrin, rrënjë!
–
Sa të rrojë njerëzimi, je Ti, busull orientimi;
Sa mbi dhѐ, të ketë jetë, Ti, i saj, Hëna, Dielli.
Je Ti, yll në ballë të shqipes, palcë e lavdisë;
Ti, i truallit, krenaria, libërmadhi i urtësisë!
–
E vërteta, mirësia, si nga gurra, Teje buron;
Të kthjellëtit qiell mendjeje, retë, ia zbon!
Sa herë, rrufetë na u sulen, Ti, ato i munde;
Kohëzezat histerike, prore, rrënjësh i shkule!
–
Ndaj, të nderit dritepoka, mbajnë Tëndin emër;
Botës, njerëzimi, të bëri vend, në të vetën zemër!
Aty rron në përjetësi, burrë dheu, Ti, madhështi;
Lum Bota, që të njohu e, Shqipja, që t’lindi Ty!
–
Lum majaepokat, që do t’i ndrit, drita Jote;
Lum lavdia, që të mbuloi, kryender i kësaj toke!
Lum djepi, që të përkundi, me urtësi të mëkoi;
Lumja Nëna Shqipëri, që udhën Tënde e bekoi!
–
Lum pranverëjeta, që na fale, në Ty, betohem;
Lum për Ty, na mbrojte gjenin, krenar rrojtëm!
Lum Kombi, që të pat, Ty ai, të quajti “Baba”!
Lumja bota që të pat, pa një si Ty, mbet fukara!
–
Rron lavdia, prore rron, rron në Ty, o Kryeburrë;
Valëvitet Flamurkombi, Ti, tonin gjak madhëron!
Dallgëligat ta njohën turrin, që në nisje, u shuan;
Se, ç’ishte ndeshja me Ty, kuçedrat e provuan!
–
Ti, Enver, në zemër të botëvlerës, aty rritesh;
Majavlerë njerëzimi Ti, prore botës rritesh!
Të harrohesh Ti, o Gjenial, jo, jo, s’bën vaki;
Rron, njerëzorja fisnikëri, atë, fisnikëron Ti!
–
Atdheu, të lindi Ty, kryetrim, si Skënderbeu;
Truallit, kombit Tënd, jeta Jote, ua shpëbleu.
Në kryevend ku rrin lavdia, ndrin Yti dritemër;
Kombit iu fale, ai, piedestalin ta bëri në zemër!
–
Yti komb, obelisk nderi, i tij Ti, kryemal lavdie;
Si shqiponja në Flamurkomb, prore, atij i prive.
Në stafetë brezat, për Ty përcjellin, krenarinë;
Diell kohërash, rron Enveri, ndrin shqiptarinë!
Tiranë, 16 shtator – 16 tetor 2024.