O moj shqiptari, më e larta kryemaja, vlerë;
Trojesh tua linde viganëburra, të dhanë nder!
Tuat majamote, i ndrit dielli, kurrë s’perëndon;
Se, Ti i ngjite si kulmnaja kohe, tyre dritëron!
___
Prore dimrat përvjedhur, t’na thajnë, tonin shpirt;
Yni Yllpolar, udhëprijës, terrziun, vrau me dritë.
Ece rrugëdritës, Komb, tej horizontesh shikove;
Me Diellin tënd, tonat zemra, mendje, ndriçove!
___
Erdhi prillziu, Kryelegjendarin, të na e marrë;
Në zemër Kombi e futi, s’e zinte asnjë varr!
Kombi, mbet jetim, Diell qiellori, mbet pa vëlla;
Humbi Shqipëria Luanin, Kombi, të vetin baba!
___
S’iku nesh Kryetrimi, në zemërkomb, Ai gjallë;
Breza linde shqiptari, kreshnikë, ata me pallë!
Linde Gjergjin, Enverin e Jasharin, shqiptari;
Vend, zure vetë, në historimbuluarën me lavdi!
___
Qe pranverënisje, prillziu, shpirtin, sa s’na vrau;
Ah, Kolosin vdekja mori, fizikisht, nesh e ndau.
Viganmalin, vdekja s’e rrëzoi, Ai, mbi të u ngrit;
Atje, krah me Diell, medjebotës shpërndan dritë!
* * *
Ah, imi Atdhe! Sa shumë plagë koha të hapi;
Rrëzohu, çohu, kurrkush dorën nuk ta zgjati!
Ndaj ti e linde birin tënd, djalin, deli djalë;
Kryemajash, u ngjite, me Yll Enverin në ballë!
___
Si yt bir, Nëno, askush plagët, moj s’t’i shëroi;
Ia besove fatin tënd, kurrë Ai, s’e shpërdoroi.
Hone errëtash historie, veç Enveri, moj të nxori;
Si kolosgjeniali yt, Ty askush, moj, zot s’të doli!
___
Në tënden tokë, Atdhe, Ai, të qiellit yje zbriti;
Enver diellori, krahas me Diellin, kombin ngjiti!
Prore, shekujt ndrin, e Tij mendje, flakërimë;
Ai, kryemaja mbi majmote, flakëron me lavdinë!
___
Diell je, Enver, vlerë, i fal Ti, racës shqiptare;
Sa të rrojë Kombi, s’të harron Ty, pa dalë fare!
Me trojet tona, tash udhëpaudhët bëjnë pazare;
Fle me “djallin” sot, politika, s’është atdhetare!
* * *
Sa shumë pranverëvrara erdhën, s’të panë Ty;
Sa shpesh, Diello, të zezat re, s’të lanë të ndrije!
Sa shumë jetë, diellpapara,gjallojnë ende ndry;
S’u lodh pritja, me vite, ajo të priti Ty, t’i vije.
___
Kohërat krejt çapraz, tollovi, sot jeta jonë;
Si ortiqe dimri, rrëzohen ditët në tatëpjeta.
Flakë qielli, digjet toka, Kombi pa timonier;
Qesim, gënjen kuçedra, se u vra e vërteta!
___
Zien deti, zien, dallgë ngre, me veten zihet;
Sesi duron, të padurueshmen, besë nuk zihet.
Diello, sapo na fal rreze, turraz, retë të zënë;
Zemra, si s’t’u ça, pa tëndin bir, o moj Nënë!
___
Shumë duam, Kryefitimtar,të të kemi në ballë;
Ramë, pa Ty, në kurth tradhtie, kombi në hall.
Na mashtruan, na vunë kular, tradhtarët zuzarë;
Katilët, pijnë tonin gjak, çmendurie, të paparë!
___
Shumë të kërkojmë, o Yll, po na vret gjumi;
Sa shumë na duhesh sot, Biro, na mori lumi!
Sa shumë, jetëveprën Tënde, kombi nderon;
E, mirënjohja për Ty, sa krejt Globi, peshon!
___
Ah, sot Kombit i duhesh, o Diell, iu nxi fytyra;
Sot, lis në tharje kombi, ikur gjaku e, yndyra!
Shqiptaria, o Gjeni, mbijeton, mezi frymon;
S’jemi më siç na le, kuçedra botën kërcënon!
___
Na ndotën nderin, dinjitetin, pushtat shtetarë;
Na vrau emrin dhe lavdinë, kjo e ndyrë, farë.
O Diell, mbi tri dekada lehin, duke të sharë;
Shëmtoi racën njeri, ky mutacion trushpëlarë!
* * *
Ti, zotdalës i Atdhekombit, të ndriti historia;
O Enver Shqipëria, të mbuloi flamurlavdia!
Tënden dritëmendje morën kohërat, të ndrijnë;
Asaj drite, vdes dimri e, pranverat shpejt vijnë!
___
Po zien njerëzori vullkan, tij digjet ligësia;
Çelin serish lulet, zemrash, mbjell’ për Ty!
Nuk shuhet drita Jote, rron përjetë Shqipëria;
Ushqen zemër, mendje, drita Jote, tanët sy!
___
Grinden ditët dhe javët, muajsh edhe vitesh;
Ty, të ta kolojnë, o Diellor, por, Ti s’arrihesh!
Kohërat mbenë jetime, si Ty, tjetër s’kanë;
Pjell prore kuçedra, por lepujt, s’bëhen luanë!
___
Sa shumë, Enver, të rriti lavdia, lart të ngjiti;
Që andej, i mendjes Tënde yll, botën zdriti!
Krah me Diell, o Diellor, shuan rrufe, tret re;
Saj dritës suaj, dheut, do të lind, “Botë e Re”!
___
Se të jam betuar, veç një herë, o burrë, Enver;
S’më doli keq, u bëra vlerë, jetova me nder.
“Shqiptar”- emrin, s’e turpërova, e nderova;
Rrugës Tënde, eca jetës, kurrë, s’u pendova!
___
E Tija rrugë e nderit, ne, besnikë të Enverit;
Besa-besë me lavdi, të ngjiti majash, Shqipëri!
S’mateshin të Enverit hapa, la terrnajat prapa;
Me urtësi, na mëkoi, na ushqeu me shqiptari!
___
Agimesh sa lindte Diellit, Ti i tij vëlla në tokë;
Ai, tokën ndiçonte, Ti Enver, të mendjes botë!
Na dhe dorën, se na rrëzuan, na ngrite, lartësove;
Na fale Tënden zemër, brenda saj na bashkove!
___
Me shoj- shojnë na besatove, si babá na mësove;
Me komb e atdhe besëlidhur, Enver, s’i lëshove!
Ndaj Ty, e kombit histori, ta shkroi emrin me ar;
Lavdie, prore mbuluar Ti, o më i madhi shqiptar!
___
Terrin, nesh, Ti i përzure, solle dritën, Enver;
Trete dimrat zemrash ngrirë, u fale pranverë!
Tëndën dritë, Epokës ia dhe, veç para, s’u ndale;
Veç me Ty, o Kryetrim, jetuam Kohën e Madhe!
___
Nxore ferrit Shqipërinë, erdh lavdia u mbuloi;
Ç’e nderove shqiptarinë, në zemër të përjetësoi!
Bota, Enver, të njohu, dritës Tënde ajo mori;
Zap, të keqen bëre, ia tregove ku është sinori!
___
S’mundi kohëliga, kurrë Ty, të të nënshtrojë;
Tëndin emër, flamur, Kombi e ka, sa të rrojë!
Drejt Teje, zemra, mendja, o, i Kombit Baba;
S’ka e, s’do të ketë ligësi, Teje që, ne na nda’!
* * *
Erdhen vite, shkuan, Enver, se nuk të gjetën;
Të dritëmendjes Tënde, gjurmë veprash prekën.
Ngjan si rrënojë sot, Jotja Shqipëri, o Legjendar;
Erdhën, kolerëvdekja, shtetdenduri me tradhtarë!
___
Ç’e shqyen zuzarët, ç’e rropën tonën Nënëloke;
Faqezinjtë, tek djalli shpirtshitur, kërmë kohe!
Mohuan lartësiarriturat, ato kryemaja lavdie;
Bushtrat politike, hiena krimi, pjella tradhtie!
___
Enver, lumenj lotësh derdh shqiptari, ekranesh;
Se s’ka kush dertet t’ia qajë, mbytur prej hallesh.
Jeta derdhet sot, si ujëvarë qafëthyer, pa ylber;
Se i gjati dimërçmendur, ngriu tonën pranverë!
___
Pa çati Shqipëria, gjallojnë njerëz, si bagëtia;
Shtetpushti broçkullit se, ai qënka “mrekullia”.
Sot shqiptari lyp derman, nëpër kisha, xhamia;
Ç’e gjet, s’dim fakir njeriu,i rroftë demonkracia!
___
“Do t’u fus në Evropë, duroni!”- thotë pushteti;
Vjen Evropa, i vjel tonat pasuri, ah, ç’na gjeti!
Me Ty Enver, për veten punonim, na fuqizove;
O Lavdimadh, bëre shtet, kurrë, s’u nënshtrove!
* * *
Luftë, bëri Kombi të çlirohej, donte Bashkim;
Bëri luftë, me Çlirimtaren e Kosovës, Ushtri!
Kryestrateg, me frymën Tënde, Ademi u ka pri’;
Prore Yll, Adem Jashari, mbi hasmin, vetëtimë!
___
Sot kombi s’bashkohet, se politike, i përçarë;
Tonat troje pashalleqe, parajsa, për pashallarë!
Hanë njëri-tjetrin,bash si hiena kërmash lehin;
Tok shyejnë prenë, në të, prore dhëmbët mprehin!
___
Merren vesh me njëri-tjetrin, t’na bëjnë përshesh;
Njëra palë ngre, kulla monetare, ne na përqesh.
Ngre, tjetra palë, piramida korrupsioni, zinxhir;
Tejngopja marrëzi, s’njeh ligj, ka, rrugën të lirë!
___
Ah, në bark ç’ia vunë gjunjtë, Lokës Shqipëri;
Dy këmbët, në një këpucë, t’ua vëje, s’ka njeri!
S’guxohej sa ishe Ti, t’i vidhej djersa shqiptarit;
Shqipëria, s’qe shitur, qe e jona, jo, e tradhtarit!
* * *
Vijnë pranverat pa Ty, zemërthyera, Legjendar;
E mbledh drita Jote, rreth Teja, kombin shqiptar.
Jotja hije, hienat i tmerron, Jotja dritë, i vërbon;
Rron Enveri, në çdo fije bari, në zemra, Ai rron!
___
S’ka tufan, as tajfun, emrin Tënd, dot s’e fshin;
Je “Everest” i Himalajës njerëzore, s’të arrijnë!
Je madhështori mbi madhështi, fitimtar me lavdi;
Duhen shekuj të kalojnë, që dikush, Ty, të arrijë!
___
S’mjafton koha,Tuat vlera të thuhen, Kryehero;
Sado gurrëmuza buron, kurrsesi s’mjafton ajo.
E tik-takeve shumësi, e zemrave njerëzore;
Për Ty rrah ajo prore, më e madhja përmendore!
___
Kokërat, rendin vrap, mbi majashekuj, rrin Ti;
Ti flamurtari fitimtar, prijëtar për në liri!
Felt për Ty historia, ajo e ndritura nga lavia;
Krenohet, Bota mbarë, me Ty, Shqie Shqipëria!