Njerëzit dilnin nga një peisazh i largët.
Të gjithë ishin trima, por humbisnin forcat e tyre.
–
Trishtoheshin ata dhe as duke ëndrruar, ishin prej plumbi .
–
Njerëzit, dilnin nga fëmijëria e tyre xhuxhe.
Të prapambetur, të vonuar ata adhuronin retë.
Skamja dhe mëshira iu dukeshin të shenjëta.
–
O të vdekur, të ngjashëm me mua; të vjetër, apo lindur dje.
Fytyra të shëndetit që mplaku skllavëria.
–
Nevojat tuaja, ju jepnin dëshirën për të qenë të lirë.
Dëshirën, për të qenë të lumtur.
Dëshirën, për të qenë të fortë!
–
Të fortë me butesinë e një xhami, shumë të butë.
Që vala s’e errëson, ku pasqyrohet një popull vëlla.
–
E mijëra, e mijëra vëllezër, kanë mbajtur Karl Marksin,
E mijëra kanë mbajtur Leninin.
Stalini, është dhe do të jetë më i pranishëm,
për të nesërmen.
–
Stalini, daravitë sot fatekeqësinë e sistemit, anti-jetë!
Besimi në fitore, është fryti i trurit të tij të dashurisë njerëzore.
Pema e arsyes, aq thellë është përsosur.
–
Në saje të tij,
Ne, jetojmë pa njohur vjeshtë e dimër,-stuhi.
Horizonti i Stalinit, është përherë në rilindje…
Ne jetojmë, pa dyshuar edhe në fund të botës.
–
Ne, prodhojmë jetën, rregullojmë të sotmen,-për të ardhmen.
Tek ne, nuk ka më,
të neserme; për të mos kenë!
Agime, pa mesdite, freski pa ngrohtësi.
–
Stalini, në zemrën e njerëzve është njeri.
Në shëmbëlltyrën e tij mortore, me flakë të thinjura .
Duke flakëruar nga një zjarr, senguin në vjeshtën e njerëzve.
–
Stalini, shpagon me të mirën, o njerëz.
Dhe, krenarisht ua kthen punëve të tyre virtytin e kënaqësisë.
Sa të punosh për të jetuar, është të veprosh mbi jetën.
–
Sepse, jeta dhe njerëzit, kanë zgjedhur Stalinin.
Për të mëshiruar mbi shpresat e tyre të pafundme.
–
21 Dhjetor, 2023