Kampi i Gjadrit në Lezhë, ndërtuar nga italianët, ndërron funksion. Do të përdoret për ndalimin e emigrantëve në pritje të dëbimit.

Komisioni Europian: “Dekreti i Melonit, në përputhje me ligjin e BE”.

Dekreti i lejon Italisë të transferojë në Shqipëri edhe emigrantët që presin dëbimin dhe që nuk kanë më të drejtë për azil. Masa parashikon që ata të qëndrojnë në këto struktura deri në 18 muaj, kohë e nevojshme për përfundimin e procedurave të dëbimit në vendet e tyre të origjinës.

Kryeministri Rama, nuk ka asnjë prononcim. Ndoshta nuk e ka dëgjuar ende lajmin. Që ta dëgjojë dhe ta kuptojë, po i përcjellë këtu në Fejzbuk, poezinë e mëposhtme, shkruar në vitib 2000.

GOZHDA E NASTRADINIT!

Në përrallë thuhet, se Nastradini,

(që ju besoj, fort mirë e dini);

Komshiut i tha” – More evlat,

Një gozhdë a mundem ta ngul në hajat,

Të varë xhybenë, a rrobë tjetër,

Kur të punoj, tek ara e vjetër?

-Ngule zotërote, nuk ka problem,

Iu përgjigj komshiu me fjalët ujem . . .

Dhe u ngul gozhda, shtyrë nga sqepari,

E Nastro xhyben në gozhdë e vari.

Një ditë prej ditësh, ky farë zotnie,

Vari mbi gozhdë, një lëkurë dhije,

Dhe iku i qetë në punë të vet,

diku në fshat, apo në qytet . . .

Lëkura e dhisë na zuri krimba,

U qelb hajati, të zihej fryma,

I Zoti i shtëpisë na dha kushtrimin,

Gjersa i sollën parpara Nastradinin.

-Për besë or mik, më thirre kot,

Pazarin tonë askush s’e lot;

Në gozhdën time var ç’të dua. . .

Foli Nastro dhe u largua!

Mbeti komshiu, si peshku në zallë,

Erës së qelbur s’i bënte dot ballë;

Iu desh të ziut, leckat të ngrinte;

Gjithë shtëpinë, mikut t’ia linte!

Morali i përrallës, flet ashiqare:

O njerëz kujdes, kur luani me “zare”;

Vërtet është koha e superzhvillimit,

Por prapë rron GOZHD’ e NASTRADINIT!

::::::::::::::::::::::::::::Memorie:

VETËM NJË “NUREMBERG” POPULLOR,

MUND TË SHPËTOJË SHQIPËRINË NGA GREMISJA!

-Gazeta SOT, 10 Nëntor 2023

Nëse do të llogaritim me laps në dorë viktimat njerëzore dhe dëmet materiale që iu shkaktuan Shqipërisë gjatë “mandatit 33 vjeçar” të “demokracisë borgjeze”, me siguri shifrat do të na dalin shumë më të mëdha se dëmet e shkatuara gjatë pushtimeve të huaja. Në harkun e 45 viteve të sistemit socialist, Shqipëria arriti tregues të jashtëzakonshëm në të gjitha fushat e jetës dhe veprim¬tarisë politike e social ekonomike.
Rregullime Privatësie
Në vitin 1990, kur u restaurua me tradhëti e dhunë sistemi kapitalist borgjez, vendi ynë zotëronte resurse të jashtëzakonshme njerëzore e materiale, që na patën rreshtuar denjësisht me vendet dhe shtetet e zhvilluara të rajonit e të kontinentit. Por këto arritje të pashëmbull¬ta në sasi, cilësi e kohë, që kishte arritur Shqipëria Socialiste, duheshin shembur gjer në themel, sepse përbënin një shembull të qartë e sinjifikativ, se si edhe një vend i vogël, si i yni, mund të ndërtonte, begatonte e jetonte me forcat e veta, duke përballuar me sukses, vorbullën e er¬rët e vrastare të globalizmit e imperializmit. Ishte pikër¬isht ky “objektiv” i antishqiptarizmit dhe reaksionit ndërkombëtar, i cili tre dekadat e fundit do t’i kthente në tre dekada krimi e korrupsioni të paparë, që e shembën dhe e shkatërruan plotësisht kalanë e vogël, por të pam-poshtur buzë Adriatikut.

Personazhet kryesore të këtij shkatërrimi, kanë qenë politikanët dhe shtetarët, të cilët kanë drejtuar në këto tri dekada e më tepër vendin tonë. Midis gjithë kësaj skote shkatërruese, dy personazhe, do të mbeten his¬torikisht më të spikaturat në veprën e tyre të zezë dhe antikombëtare: Sali Berisha dhe Edi Rama. I pari si sh¬katërrues i Shqipërisë, ndërsa i dyti si degjeneruesi i saj.

Një socialist i “thekur”, kur i citova një ditë konkluzi¬onin për dy personazhet e mësipërme, m’u zemërua dhe kundërshtoi shenjën e barazimit të Ramës me Berishën. Dhe përveç të tjerave më drejtoi edhe pyetjen retorike se: “Si mund të degjenerohet ajo që është shkatërruar”?!

Unë me durim, duke sjellë edhe një shembull të thjeshtë nga jeta, i sqarova pyetjen. I thashë mikut social¬ist, se kur shemb shtëpinë, mbeten themelet dhe gërma¬dhat e saj, që na dëftojnë se këtu ka qenë e ngritur një shtëpi apo një kullë. Por nëse pasi e shembim shtëpinë (kullën), i heqim prej aty edhe gurët e themelit të saj, atëhëre shumë shpejt do të harrojmë edhe vendin se ku ishte ngritur ajo. Kështu ka ndodhur me dy personazhet tona të tranzicionit “demokratik”, Berishën dhe Ramën. I pari i vuri flakën, e dogji dhe e shembi Shqipërinë, ndër¬sa i dyti, po vepron t’i zhdukë edhe hirin që ka mbetur nga djegia. Berisha, në vitin 1991, me pishtar në dorë dhe në krye të skuadroneve naziskine të PD, mbështetur nga rajersonët dhe shokët e tij, i ra kryq e tërthor Shqipërisë, duke djegur e shkatërruar gjithçka ishte ngritur me mundin e djersën gjysëm shekullore të popullit. Pa¬suesi i tij Rama, ka përlarë kazmën për të zhbërë edhe themelet morale dhe fizike, jo vetëm të Shqipërisë So¬cialiste, por edhe të asaj etnike.

Vepra e zezë dhe antikombëtare e këtyre dy per¬sonazheve, shihet tashmë me sy të lirë nga çdo qytetar. Ajo duket në çdo sektor të jetës dhe të aktivitetit politik, ekonomik, social kulturor të shqiptarëve. Përgjysmimi i popullsisë; braktisja e vendit nga të rinjtë – forca vitale e shoqërisë; shkatërrimi i infrastrukturës industriale e bu¬jqësore; shkatërrimi gjer në mjerim i sistemit të shënde¬tësisë; degjenerimi i arsimit dhe kultures; degjenerimi i familjes – celulës së shoqërisë; braktisja në masë e fsha¬trave nga banorët; acarimi i marrëdhënieve shoqërore midis klasave dhe shtresave shoqërore, si dhe midis bre¬zave; përbaltja e vlerave kombëtare dhe zëvendësimi i tyre me antivlerat e një shtrese në kalbëzim; shitja të huajve e pasurive mbi e nëntokësore, e gjer tek dhënia e “ekstrateritorialeve” për vendosjen e refugjatëve nga Magrepi dhe Azia, të cilët synojnë Europën, e plot të tjera, të cilat është e pamundur të rënditen në një shkrim gazete, janë “prodhim” i këtyre dy personazheve dhe klane¬ve që i pasojnë.

Sigurisht, këta dy personazhe, të cilët kanë dirigjuar jetën tonë në shumicën e kohës, nuk kanë qenë e nuk janë vetëm. Me ta kanë qenë gjithë Kryeministrat dhe ministrat e qeverive, gjithë politikanët kryesorë të par¬tive politike dhe pothuajse gjithë deputetët e Kuvendit të Shqipërisë, që ose kanë heshtur për masakrën 33 vjeçare, ose kanë ngritur kartonat jeshilë në miratim të vepri¬meve antipopullore e antikombëtare të krerëve të poli¬tikës e të shtetit. E gjithë kjo elitë, së bashku me adminis¬tratën e korruptuar shtetërore, kanë krijuar tashmë një piramidë korrupsioni, më të madhe se Piramida e Keop¬sit, ku në themel të saj nuk janë eshtrat e “Faraonit”, por “asetet e Korrupsionit”.

Është e vërtetë se prej katër vitesh, në vendin tonë, me ndihmën e ndërkombëtarëve, është ngritur e po vepron SPAK-u, por ritmi dhe cilësia e luftës së kësaj strukture len për të deshiruar. Ky ritëm e kjo cilësi e ulët, diktohet nga shumë rrethana subjektive, ligjore e politike, të cilat SPAK-u, kurrsesi nuk mund t’i kapërcejë, sepse e krijuar nga “shefat” e politikës dhe “mbështetësit” e tyre ndërkombëtarë, nuk mund të “godasë” gjer në majën e piramidës. Se kështu do të “godiste” vetë sistemin që pretendon se solli “demokracinë”. Nga ana tjetër, përballë këtij “ngërçi” të SPAK-ut, “Zoti Korrupsion”, ecën me revan, duke zmadhuar çdo ditë distancën me SPAK-un. Vini re: U bënë disa muaj, që ish zëvendës kryeministri, Ahmetaj, në prag të arrestimit për krimin e korrupsionit, u arratis dhe mori azil në Europë. Që andej ai komunikon me avokatin e tij dhe bën kërkesa e ankesa në Gjykatat eprore, për të shpëtuar ato që mund të shpëtohen, por nuk vjen të ballafaqohet me akuzën. Nga ana tjetër, SPAK-u, megjithëse i pandehuri gjendet midis “Europës “Demokratike”, nuk është në gjendje ta sjellë të pandehurin në fjalë para bangës së akuzës. Dhe sa të tillë të “arratisur” e të “azilosur” do të kemi nga dosjet e shumta, që SPAK ka në sirtarët e tij? Me qindra! Dhe këto qindra dosje e qindra personazhe, do të duan dhjetra vite të “administrohen e gjykohen”, çka do ta çojë rezultatin final të SPAK-ut në “kalendat greke”, e madje përtej tyre.

Po, a ka ndonjë mënyrë për t’i shkuar problemit gjer në fund? Sigurisht që ka një mënyrë: Shembulli i “Gjyqit të Nurëmbergut” që dënoi krimet nazifashiste gjatë L 2 B. Për Shqipërinë dhe popullin shqiptar, krimet e periudhës 33 vjeçare të “demokacisë” borgjeze në vendin tonë, janë njësoj, e madje edhe më të shumta se krimet e nazifashmit. Piramida e stërmadhe e Krimit dhe Korrup¬sionit, e ngritur gjatë “mandatit 33 vjeçar” të “demokracisë borgjeze në vendin tonë, nuk mund të shembet plotë¬sisht, nga asnjë lloj SPAK-u e asnjë lloj GJKKO-je. Ato kërkojnë një “Nuremberg” popullor, ku përveç prokurorëve dhe gjykatësve, të jenë të pranishëm qytetarë nga të gjitha shtresat e shoqërisë dhe nga të gjitha fushat e jetës politike, e socialekonomike të vendit. Sigurisht ky “Nuremberg popullor” është i papranueshëm nga sistemi borgjez, sepse ai do t’i nxirrte sistemit në fjalë rrënjët e tij të ngjizuara në krimin dhe korrupsionin. Ndaj “Nurem¬bergu popullor”, për të qenë i suksesshëm, duhet të mbështetet nga një lëvizje e fuqishme popullore.

Vetëm në këtë mënyrë, Shqipëria jonë mund të shpë¬tojë nga gremisja në humnerën që i ka përgatitur elita jonë politiko-shtetare, e markës “Toptani!”