Në politikë, puna që bëhet gjatë një mandati është obligim, jo dhuratë. Çdo ministër i ka përgjegjësitë e tij dhe është detyrë e tij të menaxhojë buxhetin për të mirën e qytetarëve. Nuk është favor personal, nuk është ndihmë që e jep nga xhepi i vet – është thjesht përmbushja e detyrave për të cilat është paguar nga taksapaguesit.
Fatmir Limaj, gjatë mandatit të tij si Ministër i Transportit, padyshim ka qenë aktiv në ndërtimin e infrastrukturës rrugore, dhe këtë askush nuk mund ta mohojë. Mirëpo, problemi nuk qëndron tek fakti që janë ndërtuar rrugë, por tek mënyra se si ai e trajton këtë fakt sot – sikur ka bërë ndonjë akt heroik, sikur rrugët janë një dhuratë personale që ai u ka dhënë qytetarëve.
Puna e ministrit nuk është bamirësi
Qasja që përdor ai dhe politikanë të tjerë të ngjashëm është problematike për disa arsye:
Puna që kanë bërë është e financuar nga shteti, pra nga qytetarët, jo nga buxheti i tyre privat. Kur një ministër flet sikur i ka ndërtuar rrugët me paratë e veta, ai në një mënyrë po e përvetëson punën e bërë me fondet publike.
Asfalti nuk është e vetmja nevojë – Po, rrugët janë të rëndësishme, por qytetarët kanë nevoja të tjera po aq thelbësore: shëndetësi cilësore, arsim më të mirë, mundësi punësimi, ujë të pijshëm në të gjitha zonat, ndihmë për bizneset, etj. Nuk mund të mburresh pafundësisht për asfaltin ndërkohë që njerëzit ende ballafaqohen me probleme bazike.
Propaganda politike dhe përvetësimi i meritave – 15 vjet pas përfundimit të mandatit, është absurde të vazhdosh të krenohesh vetëm me një aspekt të punës tënde, ndërkohë që shteti ka vazhduar të zhvillohet edhe pas largimit tënd. Nëse dikush vazhdon të mburret për diçka të bërë një dekadë më parë, kjo është shenjë se ose nuk ka bërë gjë tjetër me vlerë, ose përpiqet të mbulojë dështimet.
A do të kishim mbetur në vend pa të?
Një nga argumentet më të lodhura në politikën tonë është ky: “Sikur të mos e kisha bërë unë këtë, sot do ishim ende në vendnumëro.” Kjo është një mënyrë për të manipuluar opinionin publik. E vërteta është se zhvillimi i shtetit nuk ndalet tek një individ. Me apo pa një ministër të caktuar, infrastruktura rrugore do të ndërtohej, ndoshta me ritme të ndryshme, ndoshta me metoda të tjera, por shteti nuk do të ndalej.
Po të ndjekim këtë logjikë, atëherë çdo qeveri e re duhet t’i falënderojë qeveritë e mëparshme për çdo hap të zhvillimit. Mirëpo, zhvillimi është një proces zinxhir që ndodh për shkak të fondeve publike, taksave dhe përpjekjeve kolektive – jo falë një individi të vetëm.
Pse nuk flitet për dështimet?
Një politikan që flet vetëm për sukseset e tij dhe hesht për dështimet, nuk është i sinqertë. Kur flitet për infrastrukturën rrugore, duhet të përmenden edhe problemet që dolën gjatë atij procesi: cilësia e punimeve, tenderët e dyshimtë, kostot e fryra, etj. Po ashtu, nëse meritat ndahen kaq bujshëm, atëherë edhe përgjegjësitë për problemet duhet të ndahen me të njëjtën energji.
Si duhet të jetë qasja e duhur?
Punët e bëra të mos përvetësohen nga individët – çdo qeveri, çdo ministër, çdo kryetar komune duhet të shohë përpara dhe të pranojë se është aty për të shërbyer, jo për t’u lavdëruar.
Qytetarët duhet të kërkojnë më shumë – Nuk duhet të mjaftohemi me idenë se “ka bërë rrugë, prandaj është mirë”. Zhvillimi i një vendi nuk mund të reduktohet vetëm në asfalt.
Duhet llogaridhënie, jo vetëm mburrje – Përveç suksesit të ndërtimit të rrugëve, duhet të flitet edhe për fondet publike: A janë menaxhuar si duhet? A janë shpenzuar me transparencë? A ka pasur korrupsion apo abuzime?
Krejt në fund, politikanët që krekosen për punën që kanë bërë më shumë se një dekadë më parë, duke e trajtuar atë si favor personal, tregojnë se nuk kanë më asgjë të re për të ofruar. Në vend që të jetojnë në lavdinë e vjetër, ata duhet të japin ide dhe zgjidhje për të ardhmen. Përndryshe, bëhen të mërzitshëm dhe të parëndësishëm për shoqërinë.