Mos ma pi harresën në gotë të bardhë,
Kur gjaku i tokës ende s’është tharë.
Kur nënat kërkojnë me sytë pa dritë,
Të bijtë e humbur në varre pa mbishkrim.
–
Në Reçak s’ka erë as lule në pranverë,
Ka britma të ftohta që digjen në erë.
Plumba mbi fëmijë, borë me ngjyrë gjaku,
E ti sheh një markë, e harron merakun?
–
Çdo fjalë që shkruaj është klithmë në gur,
Për emrat që mbetën të humbur në mur.
Bota i pa, por s’i deshi me sy,
Të vrarë, të lidhur – të pafaj, pa një kry’.
–
Prekazi s’flet – ulëret si shpatë,
Në lisat e lartë, në zemrat e ngratë.
Jasharët si hëna, flamur në stuhí,
58 yje që s’do shuhen kurrsesi.
–
Në Mejë, çdo hap ka një psherëtimë,
372 zemra, heshtur, në agim.
Me duar të lidhura, jo për mëkat,
Por pse ishin shqiptarë, nën qiellin e thatë.
–
Izbica – tokë me 147 emra,
Që s’gjejnë as pllakë, as dhe përmbi zemra.
Të gjithë të rrëmbyer nga jeta, nga fjala,
E ti sheh një reklamë – dhe ndërron kanala.
–
Rezalla s’flet, po toka përmendet,
98 burra – historia i qendset.
S’i gjen në rrugë, as në vitrinat me shkëlqim,
Janë varrosur me heshtjen dhe marketingun e huaj tinëzim.
–
Në Poklek, shtëpia u bë varr i zi,
Ku nënat u dogjën me foshnje në gji.
U tretën në flakë – dhe bota pa,
E ti, blen produkte si ska ndodh asgje.

–
Kjo nuk është gotë me verë a me gaz,
Kjo është plagë që kërkon një zë, një shkas.
Çdo produkt që blen – çdo cent që jep,
I shkon atij që e shkeli jetën me shkelm e me tank.
–
A i ndjen eshtrat nën një “Made in…” të shkruar?
A dëgjon klithmat kur sheh çmimet të lëmuar?
Nuk është mllef, nuk është hakmarrje e zbrazët,
Është zemra që rreh, për drejtësi që mungon e që plaset.
–
Mos ma pi harresën si ujë në gotë,
Se plagët janë gjallë – dhe kjo tokë s’ka ftohtë.
Mbi çdo produkt, mbi çdo pazar,
Janë ata që kërkojnë: veç kujtim, veç një varr.