Flakë shprese në errësirën e padrejtësisë
–
Mbi mua ra nata pa emër, pa dritë.
Me pranga e thika më zgjoi mëngjesi.
Por thellë në brendi, ku rreh zemra shqipë,
Digjej një kushtrim – s’u shua besimi.
–
M’i lidhën duart, po jo idealin.
Në qeli të zezë më mbyllën shpresën.
Në mish më shpuan heshtjen e gjallë.
Po shpirti më brodhi si diell mbi valë.
–
Në trupin tim rrëfejnë plagë e shenja.
Çdo dhimbje – një kujtim pa pendim.
Por nuk më thyen, ndonëse pa ndjenja,
Se shpirti fluturonte mbi çdo trishtim.
–
M’i çuan ditët në dhé të harresës.
Më lanë me veten, lakuriq e i tharë.
Po unë s’jam mish i birucave të heshtjes –
Jam zë që s’vdes, jam flakë që s’ndal.
–
Kush mendon se burgun e bëjnë muret,
Gabim e ka – nuk janë çelësat që vrasin.
Ka burra që n’errësirë ndezin urat.
Me shpirt që shkreptin kur trupat ulërasin.
–
Prandaj, dhe sot, me gjak në mendim,
Ngrihem nga dhembja, pa asnjë pendim.
Unë jam i burgosur vetëm në emër, në trishtim –
Por në shpirt jam fitorja, zjarri i pakthim.
–
Në çdo prangë që më lidhin, gjallë,
Rrjedh gjaku i shpresës që s’vdes kurrë.
Liria s’është thjesht një emër, një fjalë –
Por zëri që mbi gur do të mbetet i shkruar.
–
—
Ish ushtarak e luftëtar në UÇK, UÇPMB,
dhe në Lagjen e Trimave në Kumanovë.
I robëruar në emër të Atdhedashurisë.