Romani “Gjuha e gjarprit” nga Arflet Selmani trajton tema të thella dhe komplekse që lidhen me identitetin kombëtar shqiptar dhe sfidat që ai përballet nga armiqtë e brendshëm. Në këtë vepër, autori eksploron se si disa individë dhe grupe brenda vetë komunitetit shqiptar mund të minojnë identitetin kombëtar përmes veprimeve dhe ideologjive të tyre.

Përmbajtja dhe Tematika:
Romani përshkruan një botë ku “gjarpri” simbolizon atë që është e fshehtë dhe e rrezikshme, një forcë që vepron nga brenda për të korruptuar dhe dobësuar identitetin kombëtar. Personazhet në libër përfaqësojnë individë që për një arsye ose një tjetër janë distancuar nga vlerat tradicionale shqiptare dhe janë tërhequr nga ideologji të huaja ose të dëmshme për unitetin kombëtar.

Në këtë kontekst, “armiqtë” shqiptarë janë ata që përpiqen të asimilojnë ose të ndryshojnë rrënjët kulturore dhe historike të shqiptarëve, duke promovuar një ndjenjë inferioriteti ose duke shpërfillur rëndësinë e gjuhës dhe kulturës kombëtare. Këta armiq nuk janë domosdoshmërisht të huaj; përkundrazi, shumë prej tyre janë të brendshëm, të nxitur nga interesa personale, karrierizëm, ose mungesë e ndërgjegjes kombëtare.

Simbolizmi i “Gjarprit”:
Gjarpri në roman përdoret si një simbol për tradhtinë dhe manipulimin. Ai përfaqëson forcat që veprojnë fshehurazi për të shkatërruar atë që është e shenjtë dhe e vlefshme për kombin. Gjuha e gjarprit është një gjuhë e rrezikshme, një gjuhë që përdoret për të mashtruar, për të ngatërruar të vërtetën dhe për të përçarë njerëzit.

Mesazhi i Romanit:
Arflet Selmani, përmes këtij romani, dërgon një mesazh të fuqishëm mbi rëndësinë e mbrojtjes së identitetit kombëtar. Ai paralajmëron se rreziku më i madh për një komb nuk vjen gjithmonë nga jashtë, por shpesh nga brenda, nga ata që, duke qenë të pavetëdijshëm ose të udhëhequr nga motive të errëta, punojnë kundër interesave të kombit të tyre. Romani bën thirrje për ndërgjegjësim dhe unitet, për të ruajtur dhe mbrojtur atë që është e përbashkët dhe e çmuar për shqiptarët.