PELLAZGËT, populli i lashtë, paraardhësit e të gjithë popullit indoevropian, ishte popull që dinte t’i ndriçonte dhe ia mësoi kulturën Evropës
Alfabeti i këtij populli misterioz quhet pellazgjik, sepse atij qytetërimi i ka qeshur, DIODORUS SICULUS na bën me dije se poetët parahomerikë janë shprehur pikërisht me atë alfabet dhe nga i njëjti burim mësojmë se, të paktën 10 shekuj pas Krishtit. U përdor i njëjti shkrim. Për më tepër, Diodorus raporton se ata ishin të parët që sollën alfabetin e tyre në Itali, si dhe në pjesën tjetër të Evropës, duke praktikuar përshtatje dhe përmirësime të përshtatshme.
Gjithashtu Plini plaku konfirmon informacionin e Diodorit.
Virgjili (Eneida, VIII, V. 62-63), shkruan:
“Thuhet se banorët e parë të Italisë kanë qenë pellazgët”.
Nga autorët e lashtë kemi mësuar se para ardhjes së grekëve,(helenët) ato territore njiheshin me emrin Pellazgjia, për më tepër na bëjnë të ditur disa burime, se grekët mësuan nga pellazgët jo vetëm artin e punimit të metaleve, ndërtimin e mureve, por ata mësuan, duke e përsosur atë, mënyrën e tyre për të shkruar dhe duke e bërë të tyren hyjnore.
Disa popullata, specie pellazgjike, i kanë dhënë emrin vendit
Pausanias (Arcadia, VIII, 1,4,6) raporton:
“Arkadianët thonë se Pellazgu ishte i pari i lindur në Arkadi. Që kur Pellazgu u bë mbret, vendi u quajt Pellazgji për nder të tij”
Pindari (Carminia, Fragmenta Selecta, I, 240) tregon:
“Duke sjellë një dhuratë të bukur, toka bëri që qenia e parë njerëzore, “Pelazgu Hyjnor”, ​​të lindte në Arkadi, shumë kohë përpara se të krijonte hënën”
Homeri përmend pellazgët ndërmjet aleatëve me Trojanët, (Iliada, II, 840-843) dhe tregon se Akili iu lut “ZEUS PELAZGJ I DODONAVE” (Iliada, XVI, 223). Homeri i përmend edhe ata si “POPULL i Kretës”, (Odisea, XIX, 177).
Historiani Eforo raporton për një libër të Esiodos që dëshmon traditën e popullit të pellazgëve në Arkadi dhe zhvillon teorinë se ishte popull i luftëtarëve nga një “tokë amtare” që aneksonte dhe kishte kolonizuar të gjitha rajonet e Greqisë në të gjithë lashtësinë ku autorët që bëjnë ata sinjalizojnë, që nga Dodona në Clay e deri te Triada e shkëlqyer në Itali, ku pushtimet e tyre shumë të njohura janë ankoruar në kohën e Elenëve dhe në janë shtrënguar marrëdhëniet me “Tirrenët”.
Struktura karakteristike e muraturës së kalasë së Atenës ka bërë që të gjitha ndërtimet në blloqe katrore dhe pa përdorimin e maltës e kanë pasur emrin, e “masonerisë pellazgjike” pikërisht siç edhe thuhet “mure gjigante ciklopike pellazgjike”, që është ndërtuar nga pellazgët, ata që u mësuan grekëve metodat e ndërtimeve, mënyrën e të shkruarit dhe kulturën.
Herodoti u bë i famshëm sepse në lojlrat Olimpike lartësoi Greqinë mbi të gjithë popujt barbarë… Me të tillë emër ( barbar) ata dallonin ato popujë që nuk ishin Grekë. Por Giovenale i quan Grekët lypësit e historisë dhe e këtë e cilëson si gjënë më të vërtetë të botës dhe që me egzagjerimet e tyre kanë zmadhuar çdo gjë .S’ka ngelur në Greqi gurë pa u celebruar dhe pa i dhënë një emër të tyre..-thotë Lucano.
Claudio Mamertino e quan greqinë , fjalë bukur dhe shumë bindëse në argumentimin e fakteve dhe thotë që ka arritur ti përhapë aq shumë aq sa përhapet vetë fjala. Eusebi vazhdon: Grekët morën gjithçka nga barbarët sepse gjithmonë kanë pasur një ves- zanat të lindur, zaptonin shkrimet e të tjerëve dhe i bënin të tyret
Vetë Dionisi i Halikarnasit deklaron: gjer në ditët e tija Greqia s’kishte nxjerrë asnjë historian të të denjë për të.
Me këto nuk dua të ulëras kundër Grekëve sepse grekët e sotëm skanë të bëjnë fare me popujt e atëhershëm por këto deklarata akademiku Marip Guarnaci i thoshte ktu e treqind vjet më parë.
Nuk duhet që askush të na quajë nacionalistë, sepse nuk është se këto i mendojmë vetëm ne shqiptarët , këta i kanë thënë të tjerët me shekuj, por kur i themi ne quhemi nacionalistë, kur i thonë të tjerët heshtet ose kërkohet të fshihet e vërteta…..këto rreshta i gjeni tek faqja 11 e vëllimit dhe librit të parë të Mario Guarnacit e përkthyer në shqip”Origjinë italike apo memorje kujtime etruske.
Mund të vazhdonim deri në pafundësi me citimet e pellazgëve, për të përfunduar gjithmonë në çdo rast dhe që qytetërimet në terma të përgjithshëm fillojnë me pellazgët, por pyetja kryesore që ngrihet deri në këtë pikë është: Ata ende ekzistojnë? Nëse po, kush janë ata sot?
Nermin Vlora Falaski, në librin e saj “Trashëgimet gjuhësore dhe gjenetike” (i shkruar edhe në gjuhën angleze), ka deshifruar në regjistrimet etruske dhe pellazgjike me gjuhën e sotme shqipe. Kjo do të përpiqej që shqiptarët (pasardhësit e ilirëve) të jenë pasardhësit modernë të pellazgëve, një nga qytetërimet më të lashta që kanë jetuar në Evropë. Në vazhdim do të propozojmë disa përkthime të Falaskit.
Prandaj, në Itali ekziston lokaliteti TOSCHI (Toskana), pra pasi Toschi jeton në “Toskeria”, në Shqipërinë e Jugut.
Shënim: Shumë autorë mbështesin se fjala toske, ose Tok, është sinonimi i “DHE”, shumë që sot në shqip përdor në mënyrë indiferente fjalën “DHE” atë TOK për të thënë “tokë”.
Në Toskanë është themeluar një qytet i lashtë nga pellazgët, që është Cortona, (i famshëm quhet në shqip: COR=korrje, TONA=nostri, domethënë “të korrat tona”).
Studiuesi Lulzim Osmanaj thotë se,
Gjuha shqipe është hibride pellazgo-ilire. Pellazgoi ishte populli paragrek, parashqiptar që banonte në këtë zonë. Ata janë regjistruar si të jetuar krah për krah me helenët dhe ilirët për 1500 vjet. Kohë shumë e gjatë. Gjuha shqipe është e ndikuar nga dorishtja në 5% të fjalorit të përgjithshëm. Por nuk mund të thuhet se gjuha epirote është e afërt me doriken. Afër çfarë? fjalor krejtësisht i ndryshëm? Greqishtja është një degë e proto-armenishtes, shqipja ka një lidhje shumë të largët armene.
Pra, nëse ka ndonjë lidhje shqiptare me greqishten është nëpërmjet pellazgëve pasi që pellazgët e pushtuar nga helenët bëhen grekë, ata të pushtuar nga ilirët u bënë shqiptarë. Dhe shqipja dhe greqishtja trashëguan një sasi të caktuar të fjalorit pellazg .
Bonfante dhe Milan Budimir argumentuan se filistinët e Biblës kishin origjinë ilire. Nëse kanë të drejtë, atëherë do të thotë se filistinët flisnin një gjuhë “afër shqipes” (sipas Matzinger).
Në librin e tij Ilirët e Bavarisë dhe shtrirja e tyre në Europë,studiuesi Lulzim Osmanaj shkruan se :
◇Gjuha shqipe është gjuha më e vjetër në Evropë. Rrjedh nga gjuha ilire dhe gjuha trako-frigiane (e cila është e së njëjtës familje me gjuhën etruske), një gjuhë e trashëguar e gjuhës shumë të lashtë pellazge, mbi të cilën grekët ndërtuan gjuhën e tyre: greqishten e vjetër.
Gjuha shqipe është një degë krejtësisht e ndarë nga ato që quhen gjuhë indoevropiane dhe nuk rrjedh nga ndonjë gjuhë tjetër e njohur. Sot nuk kemi asnjë gjurmë ose thënë më mir asnjë shkrim të gjuhës së ilirëve të lashtë, përveç disa epigrafeve të rralla (transkriptime fonetike të gjuhës ilire nëpërmjet shkronjave greke dhe, më pas, shkronjave etruske,mesape dhe latine) të cilat përbëhen nga emra dhe toponime tipike ilire. Në të vërtetë, princat ilirë përdorën gjuhën greke dhe më pas latinishten në marrëdhëniet me botën e jashtme dhe ndërkohë populli fliste gjuhën e vet. Pikërisht kjo gjuhë është një trashëgimi e madhe që pellazgo-ilirët ua lanë pasardhësve të tyre.