(Dhjetë pranvera në burg: 9 maj 2015)

Në Kumanovë ra flaka e fundit,
Ku shpirtin tim e zgjova si burrë,
Nën breshëri dhe tym baruti,
Me pushkë në dorë – për nder e flamur.
–
Thirrja e gjakut m’i mësoi shtigjet,
Se zemra s’rri kur Kombi digjet.
E kur më thonë: “Mos!” – unë ngrihem,
Në ballë të frontit, me shokë vihem.
–
Në atë ag të nëntë majit,
U derdh si lumë gjaku i shqiptarit;
Çdo rrugicë, çdo prag shtëpie,
U mbush me krisma krenarie.
–
Luftuam pak, por zemër shumë,
N’atë çast, kur shpresa lëkundet,
Kur shoku yt përballë shembet,
E dheu vetë në heshtje tundet.
–
I zënë në kurthin e tradhtisë,
Mendoja gjykimin e historisë –
Çaste që vetes dot s’ia fali:
Në pranga më çuan, si bishë mali.
–
Udhëtoja me kujtime ngjeshur,
Të rënë shokët më flisnin heshtur.
E çdo natë, në ftohtësinë e qelisë,
Më fliste zjarri i plagës së padrejtësisë.
–
Mbi mua binin netët si shkëmbinj;
Çdo orë më dukej si dekadë pa mbarim.
Në gjoks më tretej fjala “Liri”;
Po s’kishte dritare, veç britma në gji.
–
Dhjetë pranvera pa mëngjes lirie,
Dhjetë herë qershor pa fjalën “bir”;
Përmbi çdo ditë që ra si gur,
Ndërgjegjen time s’e mposhti kurrë!
–
Asnjë pendesë nuk kam për vete,
Se bëra ç’duhej – ashtu si jeta:
Të mos e shoh Atdheun në robëri,
Të mos heshtë kurrë në padrejtësi.
–
Në burg më mbyllën – po ç’rëndësi?
E muret s’e ndalën frymën time,
Se Kombi s’matet me një njeri,
Po me një zjarr që s’fiket me gjëmime.
–
Kur të dal, do kthehem prapë si luftëtar,
Me plagë në gjoks, por me ballin lart!
Se n’këtë tokë, ku shqiponja fluturon,
Nuk vdes kurrë ai, që për Flamur lufton!
—

Ish-ushtarak dhe luftëtar në UÇK, UÇPMB
dhe në Lagjen e Trimave në Kumanovë.
I robëruar në emër të Atdhedashurisë.🇦🇱