Shkruan Zeni Bilimani

Sa te ketë deti,
ujë e vale,
Sa te ketë toka,
fusha e male,
Sa te bëjnë,
drite rrezet e diellit,
Rreze lëshojnë,
veprat e Enverit!
–
Se, është lindur në shtrëngata,
Se, është rritur,
Me pena-shpata,
Se është gdhendur,
në shkëmb të gurit…,
Se, është shkruar,
në besë të Flamurit.
–
Enver Hoxha, vepra jote,
Drite e diell, nëpër mote.
Në rrugën tënde,
ecë vegjëlia,
Legjendar, gjumi s’ të zuri,
Lume aneja që të përkundi.
–
Për këtë tokë e për këtë vend,
Fjalën shpatë, plot urti në Kuvend.
Arkitekt i Shqipërisë,. së re,
Luftë e punë, për ty Atdhe.
–
Diell i kuq për proletarët,
Grushtin hekur,
mbi armiqtë e mbi tradhtarët!
–
Porsi yll, që nuk perëndon,
Porsi valë, që freski lëshon.
Në zemër të mban kombi gjithmonë.
–
Shqipëria, në ballë
të stuhive,
Që nga koha e Skënderbeut!…
–
Me sulltanët e Turqisë,
Dhe me Duçen e Italisë,
Në Luftë Antifashiste Nacional Çlirimtare,
U vërsule, kundër Hitlerit, të Gjermanisë.
–
O Shqipo, me tradita,
Për luftëra legjendare!
Çdo stuhi që ka kaluar,
Syrin nuk e trembë, fare.
–
Kurrë stuhitë, ty nuk t’u ndanë! …
Dhe, kur nise rindërtimin,
Nga udhëheqja jote Enver,
Atdheu, gëzoi veç fitoret!…
Populli e gjeti shpëtimin.
–
Bllokadat që, armiqtë na vunë,
Aspak, s’u trondit Enver Gjeniu,
Mori vesh bota e tërë!…
–
Vetë Enveri, e ka thënë:
“Ne, nuk rrojmë të gjunjëzuar,
Vdesim, Shqipo dhe Shqiponja, në këmbë!
–
S’ pranojmë të nënshtrohemi,
Shqipëri, Shqiponjë e stuhisë,
Të njohu, bota mbarë,
Rrugën e historisë,
Me shpatë e ke çarë!…
–
URIME DITËLINDJA BABA!
–
(Në nderim të ditës se babait).
–
Kur mungon, një i dashur baba,
Është një boshllëk në shpirt, sa s’ ka!…
Jo! Mall të shteruar nuk ka!…
Por, shtohet ditë për ditë.
–
Se, vendi që kishte dhe ka babai,
Vend i mbajtur, nga fjala me peshë, -burrë,
S’ është thërrmijë,
a, fjalë, nuk zëvendësohet kurrë.
–
Kur një baba i dashur, ka shkuar,
Dhe, zëri ndodh t’i heshtet…,
S’do të ndodh,
për t’u harruar,
Ditëlindja e babait mbetet.
–
LULE QE NUK U ZË MË VESA!
–
Vaj medet, djem e vajza tona…
Na keni ikur të rinj,
Nga jeta e bukur,
u ndatë,
Jeni veshur me qefinë.
–
S’ më bënë goja t’u them emrat,
T’ ju thërras me radhë të tërë!…
Kam frikë lëndoj zemrat,
Dhe u prish gjumin drerëve.
–
Zambakë dhe trëndelina…
Këputur, gonxhe pa çelur,
Është helmuar lëndina,
Palcë e baltës, është djegur.
–
Shkoni në hone, gjeraqina,
Duke ngushëlluar vatrat,
Përulet dhe 0strovica,
E thithë çibukun,
ndër vatra.
–
O fshatrat e qytetet e vendit tim,
O vatra, plot shami zeza,
Jepet, që tundin jetim,
Për ato lule, që nuk i zë më vesa.
–
Nuk është një, po janë shumë…,
Behare të pa beharuara,
Është mort dhe nuk është gjumë.
Mbyllen sytë, që nuk kanë të zgjuar.
–
Kush sëmundjen e shekullit, nuk e duroi dot,
Kujt zemra ju dogj nga plumbi,
Kush harroi të shkretin not,
Në dete a në çdo kënd lumi.
–
Fenomeni, aksident!…
Qe ka këputur, pa pjekur,
Diku ftua, a diku shegë,
Gonxhe çelur,
e pa çelur.
–
Si duron dheu dhe qelli,
Kur sheh nuse me qefinë,
Si duron dhe nuk nxihet dielli?!
Kur kalon këtej,
-jo s’e rrezon,
Nënë Shqipërinë?!
–
Sjell ndërmend shokë të mi,
Ne pikun e lulëzimit ,
Me janë larguar nga sytë,
Janë bërë pre,
e “Xhebrailit” .
–
Si të mos më dhemb zemra,
Kur, morti vatrat i zhuriti?!
Vajton, mbi fëmijë nëna,
Të helmuar trupin dhe s shpirtin!
–
Në pretë e kësaj jete,
Gishta gjurmësh vegjëlie,
Mbetur për amanet,
Shuar, ëndrra lumturie.
–
Kortezhi, gjarpër i Zi,
Kokën zgjatë, nëpër lëndinë, grushtet lart, proteston,
revoltën lëshon: mbi X president dhe Y qeveri!…
–
Balta ndjen vilani,
Kur thahet një trëndelinë.
Po nuk jep përgjegjësi asnjë pushtetarë xhelat,
nuk jep asnjë qeveri?!
–
Të drejtuar nga kriminelë dhe psikopatë!…
Popullit ia kthyen ditën në natë!…
–
Gjuha e helmet lëpin rrugët,
Për të fshirë hije engjëjsh,
Engjëjve, nuk u fshihen gjurmët,
Se vesojnë, në gjinjë nënash.
–
Sa herë këputen prej xhanit,
Lule vajza e djem të rinj,
Fjollë e tymit të duhanit
Bëhet re, mbi hapësirë.
–
Ç’paske bërë, moj balra jonë,
Kush të paska mallkuar rëndë,
Si nuk helmohesh, pse duron?!
Dhe i mbanë, në barkun tënd.
–
O zot!…
Kur bëre njerëzi- në,
Dhe një gjë,
të kishe bërë
Ashtu, në radhë siç vijmë,
Te ikim me radhë e me serë.
–
Sa është e shkruar,
le të rrojmë,
Veç me shpirt të
pa lënduar,
Dhe ç ‘lëmë prapa,
le të rrojnë, të qeshur dhe të lumturuar!….
–
2 Mars 2022.