Pyetje: Ju keni bashkëpunuar me një organizatë ilegale të “minoritetit shqiptar” në Jugosllavi, në Lëvizjen Çlirimtare. Si paraqitet puna e kësaj organizate përgjithësisht?

Jusuf Gërvalla: – Lufta ka disa faza. Fillimisht kemi të bëjmë me njohjen e historisë sonë dhe me njohjen e së vërtetës. Hapi tjetër është që këto njohuri t’i përhapim në popull. Kjo është faza e iluminizmit përmes trakteve, gazetave, parullave e në mënyra të tjera. Në fazën e dytë. shumëçka varet nga relacionet në botë, në Evropë dhe në vend.

Faza e dytë përmban luftën e armatosur. Siç duket kalimi në te po përshpejtohet për shkak të terrorit të sforcuar jugosllav mbi popullin shqiptar.

Por në këtë moment ende nuk jemi të përgatitur për këtë.

Pyetje : Çfarë mbështetje ka kjo lëvizje tek “pakica shqiptare”?

Jusuf Gërvalla: Është shumë vështirë të jepen shifra konkrete. Por, mund të thuhet se shumica e popullit shqiptar qëndron pas qëllimeve të kësaj lëvizjeje por askush nuk deklarohet hapur pasi ka frikë nga pasojat.

Pyetje: Si është e ndërtuar kjo lëvizje në aspektin organizativ?

Jusuf Gërvalla: – Kjo lëvizje ka bazat e veta kudo ku jetojnë shqiptarët Brenda kufijve politik të Jugosllavisë. Ajo përbëhet nga një Komitet Qendror prej pesë vetash. Pastaj janë komitetet e rretheve të cilat dërgojnë përfaqësuesit në Komitetin Qendror.

Bazat janë celulat, që përbëhen nga tra anëtarë dhe që punojnë në mënyrë konspirative.

Pyetje: Si paraqitet politika e Beogradit, përkatësisht në hapësirën e rajonit autonom të Kosovës dhe çfarë ndikimi ka ajo në politikën gjyqësore e kulturore?

Jusuf Gërvalla: Diskriminimi kombëtar bëhet në shumë aspekte. Më 1946 Jugosllavia e ndaloi përdorimin e flamurit shqiptar në emër të “internacionalizmit proletar”. Një vit më vonë, përkatësisht në vitin 1947 u mor vendimi për dorëzimin e tepricës së drithërave në emër të njëfarë solidariteti. Kështu që vetë shqiptarët e detyruan të jetojnë edhe pa bukë gjatë atij viti. Disa vjet më vonë u bë kolektivizimi bujqësor, eksperiment ky që është bërë vetëm në Kosovë. Qëllimi ishte që tokat e shqiptarëve të përzihen me ato të serbëve. Në vitin 1956 derisa Rankoviqi ishte akoma në pushtet, vetëm në Kosovë u bë një aksion për mbledhjen e armëve. Me këtë rast shumë burra shqiptarë u burgosën dhe u torturuan. Kjo ka ndodhur atëherë gjatë dimrit. Thuajse gjithë natën i kanë detyruar të qëndrojnë në kanale me ujë ose të lidhur lakuriq pas trungjeve të pemëve. Për sa i përket politikës ekonomike, Kosova është një vend shumë i pasur, përsa i përket bujqësisë edhe pasurisë me xehe.

Në popull flitet për një Kaliforni të dytë. Kosova përmban 64 për qind të të gjitha rezervave të nikelit e kromit, 65 për qind të rezervave të zinkut dhe plumbit, 28 për qind të rezervave të magnezit.

Të gjitha këto të dhëna janë publikuar në gazetat jugosllave. Përkundër kësaj në Kosovë nuk ekziston industria përpunuese. Të gjitha produktet nga këto përsëri i shiten Kosovës më përfitime të shumëfishta.

Pyetje: Kjo do të thotë se Kosova është më e prapambetura në krahasim me mesataren e Jugosllavisë?

Jusuf Gërvalla: Po. Kjo mund të dëshmohet edhe me të ardhurat mesatare bruto për frymë. Të ardhurat e një banori të Kosovës në vitin 1953 kanë qenë 43 për qind më të vogla se sa të një banori të Sllovenisë, republikës më të zhvilluar në Jugosllavi. Njëzet vjet më vonë, në vitin 1977, ato ranë në 37 për qind. Edhe pse Kosova është furnizuese kryesore me energji elektrike, 250 fshatra nga 1300 sa ka gjithsej Kosova, janë ende të paelektrifikuara. Që, thënë shkurtimisht, zhvillimi dhe funksionimi I Kosovës është i orientuar për furnizimin e Jugosllavisë. Ky diskriminim i madh ekonomik ka për pasojë papunësinë e madhe.

Sipas të dhënave të pranuara zyrtarisht, papunësia në Kosovë është mbi 20 për qind. Kjo ka për rrjedhojë emigrimi brendshëm dhe emigrimin e jashtëm. Emigracioni i brendshëm do të thotë Brenda Jugosllavisë, kurse ai i jashtëm në shtetet evropiane.

Midis viteve 1968-1978, p.sh. gjysma e popullsisë fshatare u detyrua të emigrojë.

Pyetje: Po në planin gjuhësor dhe kulturor si duket politika e Beogradit?

Jusuf Gërvalla: Fillimisht ka pasur diskriminim përmes injorimit të historisë kombëtare. Shqiptarët janë pasardhës të ilirëve dhe janë populli më i vjetër i Ballkanit. Deri në vitin 1968 shqiptarët kanë qenë të detyruar ta mësojnë historinë sllave, gjë që do të thotë historinë e dinastive të ndryshme serbe. Historinë tonë nuk guxonim ta mësonim. Pas Luftës së Dytë Botërore, aty-këtu u formuan shkollat ku mund të mësohej gjuha shqipe. Përmes presionit të intelektualëve dhe politikanëve shqiptarë numri i atyre shkollave u shtua, kështu u bë shkollimi masiv në gjuhën shqipe. Por, ata njerëz më vonë u dënuan me shumë vjet burg. Fillimisht u formuan vetëm shkollat fillore, më vonë edhe shkollat e mesme. Në vitin 1965 pranë Universitetit të Beogradit u hap Fakulteti i Albanologjisë. Ndërsa më 1968 në Kosovë pati trazira studentore të cilat vërtetë kanë arritur ca suksese. Kështu që atëherë gjuha shqipe u njoh si gjuhë zyrtare në Prishtinë dhe u themelua Universiteti në gjuhën shqipe. Përdorimi i gjuhës amtare nuk ka qenë i lejuar dhe aty kanë qenë të punësuar kryesisht serbët.

Tani rajoni zyrtarisht është dy gjuhësh: serbisht dhe shqip. Madje është përcaktuar me ligj që ndokush që nuk e di gjuhën shqipe nuk mund të punësohej fare, por në praktikë thuajse askush nuk i përmbahet këtij ligji

Pyetje: Por cili është qëllimi i Lëvizjes Çlirimtare?

Jusuf Gërvalla: Qëllimi jo vetëm i Lëvizjes Çlirimtare por edhe i të gjitha forcave përparimtare është shkëputje nga Jugosllavia dhe bashkimi me Shqipërinë Amë!

Pyetje: A arsyetohet kjo vetëm me përkatësi nacionale apo ka edhe aspekte shoqërore e politike. A do të kërkonit ju bashkimin pavarësisht se në Shqipëri mbretëron sistemi radikal komunist, radikal demokratik ose një sistem i së drejtës?

Jusuf Gërvalla: Pavarësisht nga çfarëdo sistemi.

Pyetje: Një bashkim i tillë i këtyre hapësirave Shqipërisë natyrisht se mund të vlerësohet hegjemonizëm shqiptar. Të paktën në disa pjesë të kësaj hapësire, shqiptarët janë pakicë dhe ta zëmë në Greqinë Veriore nuk ka lëvizje nacionaliste si në Jugosllavi?!

Jusuf Gërvalla: Në këtë supozim fshihet një thelb i vërtetë. Në Greqi p. sh. U arrit të asimilohet një shumicë e madhe e shqiptarëve. Në Maqedoninë Perëndimore popullsia e fshatrave është krejtësisht shqiptare, kurse qytetet kanë arritur t’i sllavizojnë.

Edhe në Serbinë Jugore brenda 100 vjetëve serbët kanë arritur përmes terrorit dhe masakrave të dëbojnë shqiptarët drejt Jugut. Ndonëse pjesa më e madhe në ato hapësira janë shqiptarë, brenda popullsisë shqiptare një numër i vogël i shqiptarëve është asimiluar.

Pyetje: Lëvizja Çlirimtare po lufton për bashkim me Shqipërinë. A ka lidhje ajo me Shqipërinë?

Jusuf Gërvalla: Një përgjigje e kësaj pyetjeje do të ishte e dëmshme për interesat e Lëvizjes!!!

Pyetje: E çfarë dallimi ka bashkimi me Shqipërinë me një statut autonomie, i cili ua mundëson lirinë e plotë në aspektin ekonomik, kulturor e gjuhësor?

Jusuf Gërvalla: Një statut autonomie për ne është në dobi vetëm përderisa të forcohemi për të imponuar bashkimin. Ndonjë alternativë përveç bashkimit nuk ekziston

Pyetje: Si po reagon shteti jugosllav ndaj rezistencës përbrenda pakicës shqiptare?

Jusuf Gërvalla: Nga viti 1945 janë ndaluar 47 organizata shqiptare. Pjesëtarët e tyre kanë përfunduar në burgje. Këtu nuk janë bashkënumëruar burgosjet e fundit masive. Këto burgosje të fundit tregojnë nervozizmin e Jugosllavisë ndaj një sulmi të mundshëm të Bashkimit Sovjetik. Burgosje kaq të mëdha nuk ka pasur ndonjëherë.

Këto janë duke u bërë vetëm në hapësirat shqiptare dhe tregojnë gjithashtu se Jugosllavia në këtë situatë kritike po vetëdijesohet për fundin e erës së Titos dhe se problemi shqiptar akoma nuk është zgjidhur

Pyetje: Atëherë këto burgosje masive me sa duket duhet të kuptohen si rrjedhojë e arsyeve të politikës së jashtme dhe jo për shkak të forcimit të lëvizjes për rezistencë të “pakicës shqiptare” kohëve të fundit?

Jusuf Gërvalla: Të dy komponentët janë të përzier. Ju përkujtoj 47 organizata të ndaluara. Një lëvizje e rezistencës çdoherë ka qenë e pranishme. Por, në situatën e tashme është e menduar se aktivitetet e saj dhe ndjeshmëria shtetërore ndaj tyre janë rritur. Por, aktivitetet gjithsesi nuk i kanë ato përmasa sa Jugosllavia do të detyrohet të ndërmarrë këto masa.

Pyetje: Si dhe ku janë duke u bërë burgosje masive dhe sa njerëz janë të goditur nga këto?

Jusuf Gërvalla: Nga pranvera e vitit 1978, kur u arratisa në mes të dhjetorit të vitit 1979 kisha një të dhënë të saktë për 750 të burgosur në mes të të cilëve ishin edhe 73 femra. Tani po kthehen punëtorët emigrantë dhe po na sjellin informata të reja sipas të cilave numri i të burgosurve ka arritur në 2000 vetë.

Pyetje: Cilat shtresa të popullsisë janë më shumë të goditura dhe çfarë akuzash konkrete u bëhen atyre?

Jusuf Gërvalla: Kryesisht të rinjtë. Ndër ta kryesisht studentët e intelektualët, por edhe punëtorë e fshatarë. Fajësimi përmban veprimtari politike “kundër qeverisë” dhe “veprimtari armiqësore kundër popullit”.

Pyetje: A keni përshtypjen se burgosjet po bëhen sipas parimit të rastësisë apo në bazë të të dhënave e informatave konkrete?

Jusuf Gërvalla: Pjesa më e madhe nuk kanë të bëjnë aspak me këto fajësime.

Po bëhen përpjekje për ta zbuluar Lëvizjen e Rezistencës. Por, kësaj nuk ia kanë arritur akoma. Përvoja nga shumë organizata të ndaluara ia mundësoj Lëvizjes Çlirimtare të veproj në mënyrë konspirative dhe me sukses. Organet jugosllave të sigurimit po gjuajnë në errësirë dhe shpesh po kapin kuturu pjesëtarë të shqiptarëve..
/ Huazuar nga Jehona press/