“Ku i ke milionat, o Hysni Milloshi…”

19
Jan
2024
Shkruan: Kristo Mërtiri

Të njohësh mirë një njeri, duhet të hash një thes me kripë, o bir! Unë, Hysni Milloshin nuk e kam njohur si “komunist” dhe as si Kryetar i PKSH në pluralizëm. Kur isha ushtar(3 vjet), e takova nga afër si student ushtarak shumë simpatik në Degën e Gazetarisë të Universitetit të Tiranës. Ishin fillimvitet ’70 të shekullit që shkoi.

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Të njohësh mirë një njeri, duhet të hash një thes me kripë, o bir! Unë, Hysni Milloshin nuk e kam njohur si “komunist” dhe as si Kryetar i PKSH në pluralizëm. Kur isha ushtar(3 vjet), e takova nga afër si student ushtarak shumë simpatik në Degën e Gazetarisë të Universitetit të Tiranës. Ishin fillimvitet ’70 të shekullit që shkoi.

Pastaj vargjet e tij me prush të vecantë atdhetarie e shqiptarie, e sidomos nga tekstet e këngëve në Festivalet e RTSH me kompozitorë e këngëtarë nga më cilësorët e kohës.(Por gjatë Tranzicionit rrumpallë, në ekranin shtetëror shpesh pa pikë turpi qytetar e profesional, emrin e autorit të tekstit e retushonin.

E bënin ata që vazhdonin të hidhnin baltë me lopata mbi “censurën diktatoriale” të djeshme. Harronin që memoria njerëzore e identifikonte menjëherë !)…Nuk mund të më ikin nga mendja ato ditë kur u dashurua marrëzisht me Netën, që i kishim pallatet ballë për ballë në Tepelenën tonë. I kushtoi edhe një libër të veçantë me vjersha.
Mbaj mend mirë stuhitë e peripecitë e para të dashurisë pa kushte, por edhe psherëtimat e pikat e lotit të kulluar djaloshar të sinqeritetit e të dhembshurisë pa kufi. Ishte dhe mbeti shpirtbardhë si rrallë kush, por edhe trim jo dosido, me cilësitë më të mira të malësorit shqiptar. “…Po të mos kishe xhaketë, ai e hiqte nga krahët e ta falte, kur të duheshin lekë, Hysniu i zbrazte xhepat në cast dhe nuk i kërkoi kurrë borxhet e shumta.

Po të mos kishe bukë, jepte edhe thërrimen e fundit,-tregonte kohë më parë poeti Lirim Deda, dikur i shkarkuar si Kryeredaktor e gazetar dhe i dërguar në një bateri me ushtarë në rrethinat e Elbasanit.-Ata që kishin halle, ishin shumë të sigurt se Hysniu qe gjithnjë në krah të tyre. Ai kishte cilësi dhe virtyte që nuk i gjejmë dot sot, kur këto që them mund të duken si përralla…”.

Si për të mos u larguar as gjeografikisht asnjë moment nga Antoneta bionde bio dhe e bukur që dukej se lezetonte më tepër qytetin buzë Vjosës, ai po vinte më shpesh edhe te shtëpia e prindërve të mi. Ditët e fundit, gjeta një shënim me dorën e tij, kur më fali librin voluminoz e dinjitoz “Atdheu” te Brryli: “Shokut Kristo…Kujtoj me respekt të madh prindërit e tij brilantë Gole e Evanthi, të cilët më kanë pritur në shtëpi, më kanë dhënë bukë e ujë…” etj.(Nëntor 2009). Por jeta nuk të hedh vetëm lule, nganjëherë të vërvit edhe gurë të pamerituar.

Neta vetëm 32 vjece, mbylli sytë përgjithmonë !…Përfytyroni Hysniun gazetar me 3 djemtë e vegjël fare, Renaton, Marenglenin e Gjergjin. Më i madhi 8 vjec ! U ka shërbyer si rrallë burrë në Shqipëri. Duroi edhe baltrat politike si “kryekomunist”. Sepse si Njeri nuk fliste e nuk foli gati asnjë. Vendi përmbytej e mbytet ende nga Polit(h)ika pa moral. Elegjia e Arben Dukës për birin e Macukullit, do të mbahet mend gjatë…Para se ta shkarkonin e degdisnin nga Revista e mirënjohur “10 Korriku”, ishte dënuar e burgosur miku im lab e djalë Dëshmori i Luftës Antifashiste Nacionalclirimtare, gazetari e shkrimtari Halil Laze, të cilin sot mund ta kisha komshi te rruga “Vllazën Huta” në Tiranë !

Kur ishte liruar nga qelitë e Spacit dhe kish nisur udhë Pluralizmi ynë rrumpallë, Halili po punonte si kryeredaktor i gazetës së Sindikatave të Pavarura. “Antikomunizmi” kallp po bënte kërdinë dhe gjëmonte dhunshëm kudo: Që nga rrafshimi i uzinave, fabrikave, kombinateve; djegia e shkollave dhe e Bibliotekave pasurimëdha të Kamzës e të Shkodrës; prishja e përdhunimi i lapidarëve e busteve të Heronjve e Dëshmorëve të Atdheut; shkatërrimi i muzeve historikë; heqja e përzënia paradoksale e këngëve popullore labe të trimërisë etj. nga ekrani i Televizionit të shpërfytyruar edhe prej habereve të SHIK-ut që transmetoheshin direkt pa asnjë filtër qytetar e profesional; intrigat marramendëse politike të partisë në pushtet, duke ia veshur si kau pelës vetëm ish Sigurimit të Shtetit për çdo “pengesë” e veprim anadollak ose atyre veteranëve flokëbardhë që ua mblodhën me urgjencë trofetë e ruajtura nga koha e Luftës Çlirimtarë si “rrezik i madh” për Rendin e Demokracinë( Dhe shkatërruan barbarisht Ushtrinë e hapën depot e armëve luftarake, armë që mjerisht po vazhdojnë të vrasin lirshëm njeriun sot e kësaj dite !) etj. etj.

Por një ditë, në zyrën e Kryeredaktorit Halil (I sapoliruar nga qelitë dhe prangat e padrejtësisë), hyri një ish i burgosur me ca letra në dorë. “Dua të botohet shpejt, sepse ky kryekomunist i PP-së kërkon të na pijë prapë gjakun !”, foli prerë i sapoardhuri. Mirëpo, pa mbaruar së lexuari faqen e parë, buzëqeshja e njohur ironike e Halilit në pak sekonda u kthye në shtrëngim nofullash, i palosi letrat dhe u përgjigj:”- Dëgjo pak, miku im ! Ky “kryekomunisti” që thua ti, nuk ka qenë asnjë ditë anëtar i Partisë së Punës dhe ti nuk e njeh hic nga afër…Kur u diskutua me të madhe puna ime “armiqësore” në Revistën “10 Korriku”, nga të vetmit që nuk u prononcua fare, ishte Hysni Milloshi !

Kur të tjerë më ranë me grykë pushke e topi…Sa të jem unë kryeredaktor, këtë lloj shkrimi denigrues pa doganë e urrejtës të paanë, nuk e botoj ! Ta di sikur të shkarkohem tani. Dhe mos harro: Nuk ka asnjë lidhje me Fjalën e Lirë e të Vërtetën, për të cilat hëngrëm burgje e internime…”. E kujtuam shkurt këtë episod mjaft domethënës për karakteret e shëndosha njerëzore, pasi pimë kafetë dhe cigaret e fundit bashkë, pak kohë se Hysniu i mirë e tepër idealist të ikte nga kjo botë e trazuar. Sa herë kaloj aty te “Brryli”, dicka më rrëqeth vetiu. Ndoshta atëherë e pyeta pa shumë takt e sy më sy: Si është ajo puna e “milionave” që paske marrë sipas disa militantëve të majtë, kur ti dole i pavarur ?…Mori frymë thellë, nuk i uli sytë e rrëmbushur, thithi fort cigaren e mu drejtua jo pa tronditje e sinqeritet: “Kristo, miku im i vjetër, edhe ti e beson këtë rrufjanllëk e maskarallëk me okë ?…Ja, po ta them troc: unë shkova disa herë në selinë e PS për të hyrë në Koalicion, kërkova takime të posacme, por asnjë drejtues aguridh nuk na pranoi në zyrë.

Trembeshin nga akuzat që mund të vërshonin nga e djathta a nuk e di. Pas kësaj mosbegenisjeje të cuditshme, vendosëm të dalim të pavarur në zgjedhje. Tjetër gjë si rrodhën ujërat e votave…Kjo është e vërteta !”.(Si për ta ndryshuar sadopak atmosferën e bisedës, para se të ndaheshim i thashë se djali im i madh u martua me një vajzë nga Burreli. Menjëherë i ndritën sytë, u gëzua si fëmijë, më uroi me zemër dhe më përqafoi fort…).

Pas pak ditësh, në autobuzin e mbushur plot të Unazës së Kryeqytetit, pranë ish ATSH, befas u dëgjua një zë i fortë pasagjeri:”-Ku i ke milionat, o Hysni Milloshi ?! Pse nuk blen një veturë si gjithë liderë-kalanderët e partive shqiptare ?…”. Ironi e revoltë bashkë. Tërë udhëtarët kthyen kokat nga fundi i autobuzit ku qe ulur, mbledhur e ngjeshur edhe Hysniu. Miku im, Iliri, m’i përmend shpesh ato caste të paharruara. Shtëpia e tij e thjeshtë që nga koha e monizmit, mbushur plot me libra, flet e do të flasë më fort se ca militantë llafazanë e provincialë të pagdhendur…

A e shikoni shumicën e liderëve të partive politike sot ? Kanë harruar të ecin me këmbë, me autobuzë, furgona e bicikleta. Kanë harruar apartamentet ku jetojnë shumica e qytetarëve të vendit. Janë strukur nëpër vila, fuoristrada, avionë e zyra luksoze, falë “rrogave shtetërore” ?! Dhe mbajnë me gjongul fjalime patetike kundër Korrupsionit që paska mbytur gjithcka. Dhe guxojnë e bëjnë thirrje e bërtasin në kupë të qiellit për “revolucion”! Revolucion i panginjur për kolltuqe e ulluqe. Dhe kujtojnë ende se përballë kanë një elektorat debil që i ha pa përtypur këto profka e koqe ulliri. Sa shumë larg të vërtetave përvëluese që janë. Ku Hysni Milloshi, e ku këta pehlivanë e zabërhanë që i bëjnë hesapet kaluar dhe shajnë e tallen vetëm se përse u bë Kryetar i PKSH ! (Kur të tjerë që kishin milituar me dekada duartrokiteshin e u lëpihen edhe sot (?). Por ideali dhe bindja e tij personale nuk ishte aspak për karrierë apo për të mjelur lopën sic bënë disa bllokmenë tërë jetën e tyre dhe në fund iknin “si ata minjtë që largohen tufa-tufa nga një anije që po mbytet”. Po kështu bllokmenët e rinj. Idealizmit dhe ndershmërisë së tij nuk i qasen as te thembra e këmbës. Disa tekste të këngëve që kompozoi e interpretoi Avni Mula me shokë, mjaft qytetarë e politikanë majtas e djathtas, i mërmërijnë ende. Paradokse trishtuese. Rrodhën mbi 10 vite që Hysniu iku e prehet te Neta e shtrenjtë, në paqe me veten dhe të tjerët…Ai ishte dhe mbeti disa minare më lart nga këta sojsëzë me spaleta verbuese “demokratike”, që edhe turpin duan ta hanë me bukë !
/ Huazuar nga Shqiptarja.com/

Shënim:
Redaksia, diplomacia. dk nuk e merr përgjegjësinë për pikëpamjet e autorit në shkrimin e botuar!
Respekt!

Kategoria:

Botuar: 19/01/2024

© 2016 - 2024 | DIPLOMACIA.dk