Disa njerëz ndriçojnë pranë teje kur është dritë… të rrallët qëndrojnë kur bota errësohet. Kjo poezi është për ta.
–
Kur shndrisnin ditët, më thërrisnin plot,
me fjalë të ëmbla, me “mall e lot”;
por kur ra stuhia mbi shpirtin tim,
u shuan si hije në një natë pa agim.
–
Veç stuhitë më mësuan një gjë ta kuptoj:
kush më deshi në dhembje, kur kisha nevojë,
kush s’ma la dorën në baltë e në terr,
kur shpresa më tretej si qiri në erë.
–
Janë miqtë e rrallë – si gur në stuhi,
që s’flasin shumë, por me shpirt rrinë aty.
Jo ata që qeshin kur bota të lartëson,
po ata që të ngrenë kur jeta të rrëzon.
–
Shokë s’janë ata që vijnë në kohë me diell,
por ata që mbesin kur rrënohet çdo qiell,
që s’ikin me erën, as zbehen me natën,
po mbeten si zë – në gjak dhe në fjalën.
–
Në ditë të rënda u verbova me sy,
por me zemrën pashë kush qëndroi aty –
jo për dekorata, as për lavdi,
po për miqësinë që se tret asnjë stuhi.
—
✍️
Ish-ushtarak e luftëtar në UÇK, UÇPMB
dhe në Lagjen e Trimave në Kumanovë!
I robëruar në emër të Atdheut fizikisht,
por i lirë në shpirt përjetësisht. 🙏🦅🇦🇱