✍️ Poezi për të vërtetën që nuk hesht

—
Jetoj në kohë të zymtë e shterpë,
Ku gënjeshtra vishet me ar,
Ku fjala e drejtë quhet e rreptë,
Dhe idealet shiten në pazar.
–
Këtu, dhe drita ka zë të mjegullt,
E heshtja sundon si mbretëri,
E qeshura vjen me shpirt të rrëgjuar,
Nga ata që s’kanë mëshirë, as perëndi.
–
S’ka më nder, as besë, ndër burra,
Mashtrimi bredh me petk kombëtar,
Dikush prej plagësh digjet si furra,
Ndërsa hajduti vishet në ar.
–
Në burg më futën, jo për faj,
Po pse s’e desha të ligën mbret,
Nuk putha duar, s’u fala prapë,
U ngrita tokës me zë të drejt’.
–
Më thonë: “Pse flet? Më mirë hesht!”
Po si të hesht, kur shpirti vlon?
Në çdo goditje që më është dhënë,
Një varg i ri, nga gjaku më buron!
–
Kam parë nën hije miq që treten,
Kam ndjerë në gjoks një thikë pa dorë,
Në emër të paqes, na dogjën shpresën,
E s’lanë të pastër asnjë zë në kor.
–
Po unë thërras nga errësira,
Me zë të ngjirur, po të fortë;
Se mëkati më s’më bën frikë,
As ferri s’më tremb, as mortë.
–
Unë jam ai që s’përkulet,
S’duron padrejtësi në heshtje;
Në zemër më zjen e më fryhet,
Zjarri i fjalës që s’ka ndëshkim.
–
Kur të vijë dita – nëse vjen –
Triumfi i së drejtës shfaqet përtej,
Mos më harroni, se isha unë vetë:
Zëri i errësirës që s’vdes përjetë.